απαρίθμηση 7

πάνω στα δυο μου χέρια

ξεφύτρωσαν αιώνες

κάτω από τα νύχια μου ευδοκιμεί μια σύγχρονη απειλή

πάνω στα δυο μου χέρια

ξεπούλησαν δυο φλόγες

κάτω από τα νύχια μου φυλάγεται από τη βροχή το λίγο χώμα
ευχή

που προσκυνώ;
ποιον χαιδεύω;
θα σου πιάσω τον πούτσο
μη μιλήσεις
δεν έχω ντροπή
είμαι από κάρβουνο
που σκέπασε τον ουρανίσκο

το φίδι στον αστράγαλο σφιχτά τυλιγμένο

τα ψέματα στη γλώσσα μου παίζουν με τις γεύσεις
χοροπηδώντας μεγάλους διασκελισμούς

από σύμπτωση δεν με βαραίνει η μοίρα μου
το σκουριασμένο μου κεφάλι που κουδουνίζει ξεχαρβαλωμένους νευρώνες
αντηχεί μια ανόητη κι αναγκαία μοναξιά

τι άλλο να πω;
αμφισβήτησα το χρώμα των ματιών μου
τον ψίθυρο που έγινε πληγή
και τη φωτιά που λιποτακτεί κάτω από μαύρα σύννεφα βροχής