και τι σημασία έχει αν θυμάμαι κι αν ξεχνώ κι αν ταλαντεύομαι μια ζωή πάνω στα ίδια ερωτήματα και τι σημασία έχει αν κουράστηκα κι αν βρίσκω πάλι τη δύναμη να σηκωθώ κι αν μια ζωή με ματωμένα γόνατα περπατώ και τι σημασία έχει αν κατάλαβα κάτι κι αν τίποτα δεν κατανοώ κι αν ξεγελώ μέσα στη γνώση την αναπνοή μου και τι σημασία έχει που βαραίνει αυτή η φράση και κλείνω τα φώτα να μη με βλέπουν τ' αντικείμενα μια φλύαρη συνείδηση στο πυκνό σκοτάδι ακίνητη στο κέντρο του σύμπαντος που 'τυχε να γεννηθεί σε περιστρεφόμενη τροχιά γύρω από φως πυρωμένο, σπάταλο κι εθιστικό
κάπως έτσι αρχίζει πάντα χτυπάνε τα πόδια μου με δύναμη το χώμα στο ρυθμό που πάλλεται η καρδιά στο στήθος του και δεν σταματώ αν δεν σπάσουν οι αχίλλειες πτέρνες μου ή δεν ραγίσει ο φλοιός της γης που μας χωρίζει απ' τον φλεγόμενο πυρήνα
πιάνω με τα χέρια μου δυο μήλα για να φάω επειδή πεινάω πολύ πεινάω ο γελοίος και τα χέρια μου συνθλίθουν τον κόκκινο καρπό και πέφτουν τα κομμάτια που δεν άντεξαν τη σύνθλιψη και στάζουν τα ζουμιά που δεν άντεξαν τη σύνθλιψη και λερώνονται τα χέρια μου κι αυτό δεν είναι καλό μού 'μαθε η νεκρή μητέρα μου και βγάζω τη γλώσσα μου καταπιέζοντας τη θέλησή μου που δεν θέλησε ποτέ κάτι κακό κι αρχίζω να γλείφω τα χέρια μου μέχρι να καθαρίσουν μέχρι να καθαρίσουν όμως θα 'ναι αργά κι εσείς θα 'χετε διαβάσει το ποίημα και θα 'χετε πέσει για ύπνο και 'γω θα παρατηρώ με τα ίδια μου τα μάτια τα χέρια μου να κατακρεουργούνται από το άπληστο στόμα μου γιατί πείναγα πείναγα πολύ ο γελοίος και πίσω δεν έκανα απ' την αρχική μου πρόθεση
ε, ε Δημήτρη, η ψηλή α, είναι τα γενέθλιά σας σε λίγο αν ήμουνα στην ηλικία σας θα σας πέρναγα και τους τρεις ένα δικό μου άνθρωπο ένα παιδικό μού άρεσε πάρα πολύ αυτό το καλό σημείο που ξέρω κοίτα, αυτοί την παλεύουνε γιατί να μού μιλάει στον πληθυντικό; να το αν το πετύχω; αν το πετύχω... τώρα που πάμε βόλτα; θα κάνει ποδήλατο ο μπαμπάς έχει πλάκα τώρα ε, πατριώτης αραιώσαμε λίγο ο Θανάσης πάλι τα ίδια δεν είναι γραφείο και τα λοιπά αυτό παίζει όμως σαν σενάριο γυμναστής είναι έπεσε σύρμα γιατί; δημιουργήσαμε πρόβλημα; μόνο Πακιστανοί ήτανε στο Σύνταγμα το μικρό λεωφορείο ε, εδώ! βάλε χώρια αυτήν πότε θα ξανάρθω; και παίζει το παιχνίδι κάνει διερευνητική και να σου πώ κάτι; τώρα, το ένα το άλλο η οποία αφού δεν έχω πρόβλημα εντάξει ρε μαλάκα
έτσι και με πατήσεις θα σε γαμήσω επειδή φεύγουν ο Σπύρος και οι άλλοι θα φύγουμε κι εμείς; αυτό είναι καλό ή κακό τώρα τους το λέει δεν με νοιάζει Μάααανοοοο αύριο να ρθεις λέω γενικά για το το χέρι σου με πέρασε τρεις μού έχεις κάνει όχι ρε ναι ρε ναι κοίτα το βλέπεις εκείνο το φωτάκι; Βασίλη τη μπάλα ποιος τη ζήτησε; κι άλλη μία, κι άλλη μία για να φύγεις κλειστό δεν είναι; χαχαχαχαχαχα ο Μητσοτάκης τη Μαρίκα πριν το Πάσχα; θα σε πάω εγώ στο Μητροπάνο 6 Μαίου εκλογές ο Άκης εδώ μένει; τι ωραία που είμαστε μια παρέα πλάαααακαααα κάνεις έτσι αγάπη μου
όταν θα θελήσουν να σου μάθουν την αγάπη ανέβα στο θρανίο ανέβα στο σβέρκο τους και κατέβασε τον ήλιο μπροστά στα μάτια τους ν' αποκαλυφθεί η σκοτεινιά τους να ξεράσουν το ψέμα τους το φόβο τους την μικρή καρδιά τους
αγόρι στο πράσινο και στο γαλανό εξόρισε το γκρίζο τους κι ύστερα παρηγόρα τους μέχρι να μάθουν απ' την αρχή να σηκώνουν το βάρος τους
αγόρι γυμνός στον ήλιο και στο φεγγάρι ελεύθερο κι ατρόμητο να περπατάς και ν' αγαπάς ό,τι λαχταρά η καρδιά σου και στο σπίτι και στο σχολειό με τα κλειστά παράθυρα να χτυπάς με δύναμη τα πόδια σου να ξεσηκωθεί το χώμα να μαρτυρήσουνε τα λάθη τους οι νεκροί τη μιαρή σιωπή τους τ' ανομολόγητα τα πάθη τους
να νιώσουν κι οι ζωντανοί ποια είναι η πραγματική ντροπή
γονάτισες πάνω στην αμμουδιά διάλεξες προσεκτικά ένα μικρό μικρό σπυρί μού 'πες "άνοιξε το χέρι σου" και το τοποθέτησες προσεκτικά στο κέντρο της παλάμης μου που μετά έκλεισες με τα δυο σου χέρια σφιχτά, πολύ σφιχτά κι έβρεξε το κύμα τα πόδια σου και τα βλέφαρα επίμονα ανοικτά πλημμύρισαν αλμυρό νερό τα μάτια σου σε τραβούσε η θάλασσα απ' τη μια και σ' έδιωχνε η στεριά από την άλλη θαρρείς και μπορούσαν ποτέ να χωρίσουν αυτό το μικρό μικρό σπυρί στα δύο
κι εσύ αν υπάρχεις ακόμη αφού για πολλά χρόνια ανέχτηκες τη θλίψη σου τώρα μπορείς με μια διαστροφή τιμή σου και καμάρι σου να γελάς φωναχτά τσιριχτά σπασμωδικά πάνω απ' την τόση μαγκιά την τόση περηφάνια την τόση λεβεντιά και παλικαριά ενός σαπισμένου από το φόβο λαού
του λαού σου του δικού σου του αδερφού σου και της μάνας σου
άλλοτε ψιθυρίζει μέσα στη γούρνα που πίνουν νερό τα ζώα ξεπλένει τον κώλο του κι αν σιχαθείς είναι που δεν σ' είδες ακόμη νεκρό τ' ανάσκελα βαθιά μέσα στο χώμα σκουληκιασμένο πτώμα
άλλοτε ξεροβήχει και στάζει αίμα το στοματάκι του κι απ' την πολύ την έξαψη το φιλάς χώνοντας βαθιά τη γλώσσα σου ψαχουλεύοντας ν' αγγίξεις την πληγή του
άλλοτε μπερδεύεται ήλιους και φώτα στους δρόμους ονειρεύεται μιλά για το Θεό, τον άχρηστο δεν ξέρει ακόμα αν πρέπει να πει "ευχαριστώ" αχάριστο άλλοτε μονολογάει γνωστικούς και τρελούς κρασί τους κερνάει και μυρίζει όλη νύχτα κι όλη μέρα - που δεν έχει και κάποια διαφορά - τον ιδρώτα τους που στάζει στάλα στάλα μέσα από τα μάτια τους
αλητεύω σ' άδειους δρόμους η μάνα στο σπίτι κοιμάται βαριά ο πατέρας ψαχουλεύει το ψυγείο μες στη νύχτα με τρομάζουν τα σκουπιδιάρικα και τα κλειστά φώτα στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών
έφτασα εδώ, και ξέρω πολύ καλά να περιγράψω τι είμαι αλλά δεν είμαι κι ούτε πρόκειται να γίνω πια
τώρα το μόνο που μπορώ μέσα στ' άγρια μάτια σου ν' αφήνομαι για να υπερασπιστώ χαλασμένος πια ό,τι έπρεπε με γέλια να περιφρονήσω πίσω, σ' εκείνη τη γεμάτη απορίες εποχή
ρώτησα, και ρώτησα πολλά πάρα πολλά γαμώτο και θόλωσαν τα μάτια μου και καμπούριασε η ράχη μου πάνω από ένα χαρτί να μουρμουράω το ίδιο Λάθος
