1.06.2011

μονορούφι 12

σαλεύει ανήθικη μια αλήθεια που περιεργάζεται κωφούς αντίλαλους πάνω σε τζάμια που γυρεύουν κόκαλα μέσα στο διάφανο υγρό της αντανάκλασης που υπόσχονται αντί της ευδιάκριτης θρυμματιστής αγωνίας σκορπισμένη στα πόδια σου και στης φωτιάς την ένθερμη υποδοχή μετά την επανάσταση των ψυχών που γεύτηκαν το χιόνι κάτω από τον πυρωμένο ήλιο ενός μεσημεριού που καλπάζουν άλογα μιας ελπίδας που υποφέρει από την επίκτητη ζήλεια του αναπόφεκτου που μας παρασέρνει σαν το θάνατο σε μια ανούσια διαμάχη με το τίποτα που πίσω από τα πάντα καραδοκεί