απαρίθμηση 10

ένα σκοτάδι σκεπάζει τα μάτια μου


τα χέρια μου δεν με υπερασπίζονται



διψάω για το αίμα μου




αλυχτάει η παιδική φωνή μου κοιτάζοντας τον ήλιο μες στα μάτια






παραδίνομαι στα παράσιτα που θρέφω στο σώμα μου
να μην υπάρχω πια

παρότρυνση 23

είμαι εσύ



και θέλω ν' απευθυνθώ σε μένα


γι' αυτό και σου μιλώ


γι' αυτό και μ' ακούς






τώρα που ένας άγνωστος Χ θολώνει τις αναλύσεις


βλέπω ξεκάθαρα τα φωτεινά σου μάτια


βλέπω ξεκάθαρα το μεγάλο σου χαμόγελο






θυμάμαι πάλι το πρόσωπό μου






μη μου στερήσεις την μνήμη μου


είσαι ό,τι μου έχει απομείνει μέσα σ' αυτή την εξαναγκασμένη λησμονιά



27 Μαΐου 2011 (μια απροσδόκητη ώρα που φαντάζουν όλα πιθανά)