12.11.2011

ΔΗΛΩΣΗ 38

βάζω τα δυνατά μου
κι ας είναι τα μπράτσα μου αδύνατα
κι ας είναι τα κόκκαλά μου εύθραυστα
βάζω τα δυνατά μου
σφίγγω τα δόντια
και κάπου κάπου μουγκρίζω από το ζόρι
βάζω τα δυνατά μου
κι ας ξέρω
πως στο τέλος της σκηνής
πεθαίνω
με γόνατα ραγισμένα
με χέρια ανυπάκουα
μ' έναν ατονικό ρυθμό στο κέντρο του στήθους μου
βάζω τα δυνατά μου
μέχρι που κουρέλι ξεφτισμένο χιλιομπαλωμένο αγνώριστο
ανάσκελα
χαμογελάω στην τόση μοναξιά του σύμπαντος
που νόμισε ότι θα γίνει το δικό του