ΘΥΜασαι 22

είχε βραδιάσει θα σου λεγα
αλλά η μάνα είχε ήδη αποκοιμηθεί
μόνη, στον καναπέ
με την τηλεόραση βουβή
να φωτίζει το πρόσωπό της

την σκέπασα
κι έκανα πως δεν άκουγα
το επώδυνο αργοψιθύρισμα της αναπνοής της

σ' ακολούθησα μέχρι τη θάλασσα
με χείλη ξεραμένα
μ' αδέξιες κινήσεις
με λόγια που δεν αρκούσαν

θυμάμαι τις σκουριασμένες κούνιες
να στριγγλίζουν όλο το βράδυ
παραδομένες στο θαλασσινό αεράκι