θλιμμένα αστεία η ζωή των ανθρώπων
τα μίση και οι αγάπες τους
τα μεγάλα λόγια τους
η συνεχής βιασύνη τους
τα χέρια τους που τσαλακώνονται με τα χρόνια
τα πρόσωπά τους που χαρακώνονται με τα χρόνια
τα χρόνια τους που πάντα κάτι τους λείπει
το τέλος τους που σαν αμέριμνη πεταλουδίτσα
πάει και κάθεται μιαν άνοιξη πάνω στο κεφάλι τους
και μ' ένα τεράστιο χαμόγελο
τόσο τεράστιο που δακρύζουν τα μάτια μου
θλιμμένα αστεία η ζωή μου
κι η αλαζονεία της στιγμής
που τάχα καυχιέται ότι θα ξορκίσει αυτό το πικρό χαμόγελο
που στέκεται αντίκρυ στον ήλιο μ' ανοιχτά τα χέρια
είναι αστεία η ζωή μας
κι αυτός δεν είναι λόγος να δακρύζω λιγότερο
