κομμάτι από ποτήρι που έσπασε
να στα ξαφνικά
να στα πεταχτά
από τρεμάμενο χέρι φοβισμένο
παραλυμένο
μετά από μήνες φανερώθηκε
χαντακωμένο κάτω από τις πυκνές σκιές των επίπλων
λιγοστών μεν ξεροκέφαλων δε
διψασμένο
κι έχεις το δάχτυλο στο στόμα ξεχασμένο
κομμάτι από παλιά συνήθεια απωθημένη
να σου αφήνει μια γεύση στυφή στη γλώσσα
μισεμένη
κοιτώντας το κομμάτι από ποτήρι που έσπασε
ανάμεσα στις δυο πατούσες
θέλοντας να παίξει με τα δάχτυλα
θάρρος ή αλήθεια
σε δέκα μόνο γύρους
το αίμα που θα περισσέψει χάρισμά σου
5.28.2010
παρότρυνση 17
έχω πολλά να σου πω
και αυτό μάλλον δεν είναι καλό σημάδι
εξαιρουμένης της φλυαρίας μου
έχω πολλά να σου πω
και δεν στα λέω
και τα μαζεύω σε σακούλες μπλε που μυρίζουν μπλε πλαστικό
για σκουπίδια
και τις πετάω στους κάδους
όχι τους μπλε που είναι για ανακύκλωση
στους άλλους
τους γκρι τους σιδερένιους που βρωμάνε
έχω πολλά να σου πω
που καταλήγουν στη χωματερή
αφού εσύ
δεν
θέλεις
να
ακούς
αφού εσύ
θέλεις
να
μην
ακούς
αφού εσύ
απέφυγες τη δέσμευση
να
ακούς
έχω πολλά να σου πω
δηλαδή να σου εκμυστηρευτώ
όπως για τ' ανοιχτά μου μάτια όταν φιλάω
αλλά κάτι τέτοιες μαλακίες κι άλλες τόσες
που παράγονται μέσα μου σαν καρκινογόνα κύτταρα
τα μαζεύω σε μπλε σακούλες σκουπιδιών και τα ρίχνω στους γκρι σιδερένιους κάδους
και δεν με νοιάζει πια
ποτέ δεν ήμουν της ανακύκλωσης
ούτε της οικολογίας
ούτε της φλυαρίας
απλά έχω πολλά να σου πω
που καταλήγουν θαμμένα στις χωματερές
και από 'κει
κούτσου κούτσου
πορεύονται προς τη θάλασσα
όλα τα λόγια που σκορπίζονται
πορεύονται προς τη θάλασσα
κι όλες οι λέξεις μαζί
κι όσες έχουν δύσκολα σύμφωνα όπως γ και π μαζί
όπως ρ και τ μαζί
όπως όλα τα λόγια που μυρίζουν δέσμευση
όπως ο θάνατος που μυρίζει δέσμευση
όπως το πρώτο "γεια" που είναι δέσμευση
τα λόγια σκορπίζονται και στ' αρχίδια μου
μόνο αυτόν τον καρκίνο να βγάλω από τα στήθια μου
να τον ταΐσω στα κοπρόσκυλα όλων των κουτσουλημένων πλατειών
πλάκα δεν έχει;
τα λόγια
που είναι μόνο λόγια
σκέτα λόγια
και πόση μεγάλη ιδέα έχουν για τον εαυτό τους;
Νομίζω χαμογελάω. Σήμερα για πρώτη φορά. Κάτι καλό βγήκε. Πάλι καλά να λες. Λες;
Στ' αρχίδια σου να λες.
και αυτό μάλλον δεν είναι καλό σημάδι
εξαιρουμένης της φλυαρίας μου
έχω πολλά να σου πω
και δεν στα λέω
και τα μαζεύω σε σακούλες μπλε που μυρίζουν μπλε πλαστικό
για σκουπίδια
και τις πετάω στους κάδους
όχι τους μπλε που είναι για ανακύκλωση
στους άλλους
τους γκρι τους σιδερένιους που βρωμάνε
έχω πολλά να σου πω
που καταλήγουν στη χωματερή
αφού εσύ
δεν
θέλεις
να
ακούς
αφού εσύ
θέλεις
να
μην
ακούς
αφού εσύ
απέφυγες τη δέσμευση
να
ακούς
έχω πολλά να σου πω
δηλαδή να σου εκμυστηρευτώ
όπως για τ' ανοιχτά μου μάτια όταν φιλάω
αλλά κάτι τέτοιες μαλακίες κι άλλες τόσες
που παράγονται μέσα μου σαν καρκινογόνα κύτταρα
τα μαζεύω σε μπλε σακούλες σκουπιδιών και τα ρίχνω στους γκρι σιδερένιους κάδους
και δεν με νοιάζει πια
ποτέ δεν ήμουν της ανακύκλωσης
ούτε της οικολογίας
ούτε της φλυαρίας
απλά έχω πολλά να σου πω
που καταλήγουν θαμμένα στις χωματερές
και από 'κει
κούτσου κούτσου
πορεύονται προς τη θάλασσα
όλα τα λόγια που σκορπίζονται
πορεύονται προς τη θάλασσα
κι όλες οι λέξεις μαζί
κι όσες έχουν δύσκολα σύμφωνα όπως γ και π μαζί
όπως ρ και τ μαζί
όπως όλα τα λόγια που μυρίζουν δέσμευση
όπως ο θάνατος που μυρίζει δέσμευση
όπως το πρώτο "γεια" που είναι δέσμευση
τα λόγια σκορπίζονται και στ' αρχίδια μου
μόνο αυτόν τον καρκίνο να βγάλω από τα στήθια μου
να τον ταΐσω στα κοπρόσκυλα όλων των κουτσουλημένων πλατειών
πλάκα δεν έχει;
τα λόγια
που είναι μόνο λόγια
σκέτα λόγια
και πόση μεγάλη ιδέα έχουν για τον εαυτό τους;
Νομίζω χαμογελάω. Σήμερα για πρώτη φορά. Κάτι καλό βγήκε. Πάλι καλά να λες. Λες;
Στ' αρχίδια σου να λες.
Labels:
παρότρυνση,
living traces
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)