τον πόνο μου. τον πόνο σου. τον πόνο μας. μπορούμε να τον γευόμαστε χρόνια. χρόνια ολόκληρα. μα τη χαρά μας. μα τη χαρά μας ούτε για μια στιγμή. κανείς να μην ευτυχήσει. κανείς ποτέ. μέσα στον πόνο να μουλιάσουμε. και μετά μέσα στην ανικανότητα των αισθημάτων που τα χρόνια φυλάσσουν, και μετά μέσα στην ανικανότητα να αδιαφορούμε για χρόνια στο καχεκτικό μας σώμα. Κανείς ποτέ δεν ευτύχησε. Κανείς ποτέ αληθινά δεν ευτύχησε. Μέσα σ' αυτήν τη γαλήνη μπορούμε ν' αντέξουμε τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Μπορούμε ν' αντέξουμε τη δειλία μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε τον εγωισμό μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε την ψωροπερηφάνεια μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε τους φόβους μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε τη μία μέρα μετά την αλλή ως το θάνατό μας. Θα πεθάνουμε. Μέσα στον πόνο και στην ανικανότητα. Θα πεθάνουμε μόνοι. Θα πεθάνουμε ελεεινοί. Θα πεθάνουμε και δεν θ' αναστηθούμε. Λίγοι. Λίγοι. Ελάχιστοι. Όμοιοι στο τίποτα στο τίποτα θα καταλήξουμε. Όμοιοι στο τίποτα.
