προς εσένα 20

δώσε μου τις κόκκινες μπάλες

κάτω κάτω τις μεγάλες

και προς τα πάνω τις πιο μικρές

και το άστρο

θα το δώσω στον μικρό τον αδερφό μου

κι εσύ μην κλάψεις

είναι Χριστούγεννα

και σου συστήνω τον εαυτό μου

από τον Φοίβο (και) για μένα

Χριστούγεννα

Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός
Ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι  μαμά
Πλακώνεται απ' τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές θυμίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δεν θέλουμε ν' ανοίξει ξανά

Χριστούγεννα

Τα πλεϊμομπίλ μου είν' εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νά 'ναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν' αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;

Χριστούγεννα

Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
Πάντα με πάει σ' ενός σταυρού τα καρφιά
Και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ
Σε άλλον αμνό
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θα 'ναι ξανά

Χριστούγεννα

Κι εσύ τι θες απ' τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
Πως σε μισώ
Θες νά 'σαι η ίδια και ν' αλλάζω εγώ
Με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
Λάμπω εγώ
Μα μ' ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό

Χριστούγεννα

Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
Να 'ναι ανοιχτό
Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό

Χριστούγεννα

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια

κάτω από το δέντρο

σαν δωράκι κουλουριασμένο

κοιμάται το παιδί που δεν μεγάλωσε

κι ονειρεύεται ένα αγόρι

με μάτια υγρά

σε μια μεγάλη αγκαλιά

υποκύπτω 20

μικρό μου αγόρι
τώρα μεγάλωσα
κι έβγαλα δόντια λευκά
και δεν κρύβω γυμνή σοκολάτα στις τσέπες μου
μικρό μου αγόρι αντί βροχή να μου φέρεις
μικρές μικρές κόκκινες πέτρες
να  σου ζωγραφίσω τη ροή του πόνου
κι απόλαυσα την επίμονη φωνή σου - μην ξεγελιέσαι
δεν είμαι από κάρβουνο ούτε περπατώ πάνω σ' ένα παράπονο
αγόρι που κυλιέσαι στο χαλί ανάμεσα στα πόδια των γονιών σου
τώρα έφυγα από το σπίτι
και φόρεσα τα παπούτσια μου ανάποδα
ν' αποφεύγω τις ευθείες που με ζαχαρωτά με δελεάζουν σε κάθε μια στροφή