self-portrait - an illusion of integration

λογική ακολουθία 18

πήρα ένα μήλο από το ψυγείο

το δάγκωσα αργά με ανοιχτά τα μάτια

γύρισες το κεφάλι, με κοίταξες

σαν να με λυπόσουν

δεν έδωσα σημασία

δάγκωσα άλλη μία φορά

το μήλο

και σ' άφησα μόνο να κοιτάζεις

στο παράθυρο την αντανάκλασή σου

με το ίδιο βλέμμα 

που δεν έκανε διακρίσεις ανάμεσα

σε νεκρούς και ζωντανούς

επιθυμία 33

τρέχω να προφτάσω
δεν ξημέρωσε ακόμα

θα προλάβω
να δω
από που βγαίνει το φως

θυμάσαι 18

μια μέλισσα σε τριγυρνάει

κάτι μουρμούραγες μονάχος στην κουζίνα

βελανίδια εγκαταλείπουν τη μάνα τους και

γκρεμίζονται

μυρίζει θυμάρι στον αέρα

τα χέρια σου ψεύτικα

γίνανε εργαλεία για να σκάβουν τη γη

ο μικρός κοιτάει περίεργα τ' αγόρια στη γειτονιά

χθες το βράδυ τσακίσαν τα κωλόπαιδα δυο γλάστρες

το πρωί γέμισε η αυλή φρέσκο χώμα και ρίζες ξεριζωμένες

το κεντρί βυθίζεται βαθιά ανάμεσα στα μάτια σου

κάποια μέρα μια μέλισσα νεκρή θα διηγηθεί την ιστορία από την αρχή

υποκύπτω 27

από πού κοιτάς;

δεν συνοδεύεσαι;

στην πλατεία κρεμάνε τον αδερφό σου

έχεις λίγη σοκολάτα στα χείλια

άλλαξε πρόσωπο

βάλε εκείνο που σου πήρα για δώρο

μετά βιάσου

θα μετρήσω ως το τρία

και θ' αποκεφαλιστείς

ignoring the details of my face

απο ΚΑΛΥΨΗ 35

παρατηρώ όλη νύχτα τα πρόσωπα των φίλων μου
-όμορφοι που 'ναι-
έτσι που κοιμούνται αγκαλιά
με τ' ανομολόγητα όνειρά τους
και τ' αξεδιάλυτο ριζικό τους.


άνθρωποι που ζύγωσαν σιμά μου
κουβαλώντας έναν απέραντο κόσμο ο καθένας
και μού μαθαίνουν μ' υπομονή τη ζωή
άνθρωποι που τους χαράσσω μ' ένα φιλί το μάγουλο
να τους αναγνωρίσω ανάμεσα σε χιλιάδες
όταν όλοι μας αφημένοι στη ροή του Αχέροντα
δίχως προορισμό
γνώριμα πρόσωπα θα ζητάμε

θυμάσαι 17

παρατηρώ τη θάλασσα μέσα από την οθόνη του notebook

μου ζητάει να πιστέψω τον ήχο της

το διάφανο του σώματός της

επιμένει

μέχρι να ξεχάσω τη μνήμη της

ανακάλ ΥΨΗ 32

επιστρέφουν οι φίλοι μου
όμορφοι με μάτια λαμπερά

τα μεγάλα χέρια τους μια γεμάτη αγκαλιά

που εναποθέτει στο σώμα μου το κομμάτι

που τους χάρισα φυλαχτό για το ταξίδι τους

επιστρέφουν οι φίλοι μου

τώρα που το καλοκαίρι εκπνέει

και μπορώ ολόκληρος πια

να πάρω μια βαθιά ανάσα απ' την αρχή

σ' αυτόν τον κόσμο που συρρικνώνει τα πνευμόνια μου

υποκύπτω 26

θα με παραμερίσει αυτός ο χτύπος

στην ανάγκη θα με συνθλίψει
 

να ξεπηδήσει
 

τυφλώνοντας τον ήλιο

να δακρύσει

ερ Ω τηση 23

μέσα σε τόσο φως πως να μιλήσει κανείς

και τι να πει

και τι

και πως

αγόγγυστα αφελής

χαζοχαρούμενα τυφλός

από τον Απόστολο και το Γιώργο (και) για μένα

τι πικρό,

να βουτάς με τόλμη στο κενό

και να μην υπάρχει ένα παιδί

να κάνει την λάμψη σου ευχή

επιθυμία 32

ήλιε μου σκούπισε τα πυ-
τα πυρωμένα δάκρυά σου
πάλι με χιόνι σκοτεινό στις πλάτες
θα σμίξουμε σε κάποια
τυχαία θνητή ζεστασιά
να ζεσταθεί απ' την αρχή το χώ-
το χώμα κι η καρδιά

αργά και προσεκτικά 24

με το ζόρι ρομαντικοί
εκμεταλλευόμενοι τα ειδικά εφέ του φεγγαριού
για λίγη ώρα
μέχρι να πιαστεί ο λαιμός
μέχρι να χτυπήσει το κινητό
μέχρι να βγει μια καλή φωτογραφία για το facebook
ή το πολύ πολύ για τους πιο επίμονους
μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα
και ν' αρχίσει η εξαργύρωση
στο διάλειμμα στη δουλειά
στο φραπέ στην καφετέρια
στα σχόλια και τα like στο facebook
μια ολόκληρη γενιά ανάπηρων
κακόγουστοι σκηνοθέτες μιας εμπειρίας που δεν βιώθηκε
κι ούτε θέλησε να βιωθεί

το κενό στολίζεται
βγαίνει στη σκηνή
πράξη πρώτη και τελευταία
ΥΠΟΚΛΙΣΗ
ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ
η σειρά σου
η σειρά μου

από τον Άκη και τον Τάκη (και) για μένα

το θαύμα είμαι Εγώ

και δεν κρύβω κανένα θεό

άρπαξέ με

με τα γυμνά σου χέρια

και τάισέ με στη λογική

να σκαλίσεις στις σάρκες μου

μια προφητεία εκπληρωμένη

ανακάλ ΥΨΗ 31

δεν είσαι πια Φεγγάρι

είσαι απλά ένας δορυφόρος της Γης

και τ' όνομα που σου 'δωσα είναι Σελήνη

ΣΕΛΗΝΗ

επιθυμία 31

η Αγάπη του Ποιητή/Η Αγάπη Μου

 

δεν σου ζητάω να μ' αγαπήσεις

ζητιάνος δεν υπήρξα ποτέ

μόνο

άσε με να σ' αγαπήσω

μόνο αυτό

χωρίς ποτέ ν' απλώσεις το χέρι σου πάνω στο πρόσωπό μου

χωρίς ποτέ να μού γελάσεις με την καρδιά σου

χωρίς ποτέ τίποτα

μόνο

άσε με να σ' αγαπήσω με την ελάχιστη εμπιστοσύνη

σαν να βλέπεις μια παράσταση

που σε συμβούλεψαν οι φίλοι σου να δεις

μόνο

έτσι άσε με να σ' αγαπήσω

να στάξουν απ' τα μάτια μου δυο-τρεις λέξεις στο χαρτί

να σου τις αφιερώσω

κι ούτε να χειροκροτήσεις όταν υποκλιθώ

αργά και προσεκτικά 23

θλιμμένα αστεία η ζωή των ανθρώπων

τα μίση και οι αγάπες τους

τα μεγάλα λόγια τους

η συνεχής βιασύνη τους

τα χέρια τους που τσαλακώνονται με τα χρόνια

τα πρόσωπά τους που χαρακώνονται με τα χρόνια

τα χρόνια τους που πάντα κάτι τους λείπει

το τέλος τους που σαν αμέριμνη πεταλουδίτσα

πάει και κάθεται μιαν άνοιξη πάνω στο κεφάλι τους

και μ' ένα τεράστιο χαμόγελο

τόσο τεράστιο που δακρύζουν τα μάτια μου

θλιμμένα αστεία η ζωή μου

κι η αλαζονεία της στιγμής

που τάχα καυχιέται ότι θα ξορκίσει αυτό το πικρό χαμόγελο

που στέκεται αντίκρυ στον ήλιο μ' ανοιχτά τα χέρια

είναι αστεία η ζωή μας

κι αυτός δεν είναι λόγος να δακρύζω λιγότερο