ΧΑΪΚΟΥ ΜΟΥ 1

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΦΤΕΡΟΚΟΠΑΕΙ
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΠΟΥ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΕΙ

προς εσένα 27

μ' είδες πρώτος
σαν βλαμμένο έβγαζα φωτογραφίες
τα σκουπίδια, τις γωνιές των κτιρίων
και τ΄ αδιέξοδα που οδηγούν στη θάλασσα
ο ίδιος άνθρωπος που σ' αγάπησε τότε
ο ίδιος άνθρωπος που μπορεί να σε ξαναγαπήσει αύριο

πριν σηκώσω το κεφάλι για να διακρίνω την παρουσία σου
είχες ήδη σκηνοθετήσει τη ζωή σου
αρπάζοντας για κομπάρσο και ψευδομάρτυρα

τον τυχόντα που κουβαλούσες πλάι σου
κι άπλωσες τα χέρια σου πάνω του
και τον κοιτούσες ευτυχισμένος στα μάτια
δίνοντάς του ξαφνικά κι απροσδόκητα
μια αγάπη που ποτέ δεν βρήκες μέσα σου
και μετά
με προσπεράσατε
με γυρισμένη σχεδόν την πλάτη
γιατί μόνο η περιφρόνηση μού αξίζει
γιατί μόνο το ειρωνικό σου χαμόγελο μού αξίζει
γιατί μόνο την ζήλεια μου εκλιπαρούσες
γιατί μόνο για το αίμα μου διψούσες
ζώο
ζώο που κατασπάραξες τον μικρούλι μου

επέζησα όμως απ' τα δόντια σου
και προχώρησα τρεκλίζοντας δυο βήματα παρακάτω
έχοντας ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη
και τα σωθικά στο στόμα

τα ξέρασα όλα στη θάλασσα
δεν κράτησα τίποτα μέσα μου
και φώναξα
και ψιθύρισα
και φώναξα
και ψιθύρισα
κάτω από τη βροχή
"πόσο λάθος μπορεί να έκανε η αγάπη μου για σένα;
πόσο λάθος μπορεί να κάνει η αγάπη μου για σένα;"

σου 'χα πει κάποτε
"είσαι πολύτιμος για να χαθείς"
και σήμερα βούλιαξες μέσα σ' ένα ψέμα
και μια γελοία υποκρισία
μην αφήνοντας τίποτα όρθιο για το οποίο μπορώ να περηφανεύομαι
μην αφήνοντας τίποτα γνώριμο από τον μικρούλι μου
ζώο
ζώο που κατασπάραξες τον έρωτά μου

τότε
ήσουν όμορφος
τότε
ήσουν αληθινός
πονούσες και μάτωνες σαν θεός και σαν άνθρωπος
θυμάμαι
θυμάμαι γαμώτο
την μνήμη μου ξεσκίζω

ή όχι;

ή όχι;

τρέμω μέσα στην τόση αμφιβολία
τρέμω με τόση αμφιβολία μέσα στην καρδιά μου
τρέμω ολόκληρος
και πολύ φοβάμαι
πολύ φοβάμαι

θα κοιμηθώ
θα κοιμηθώ
και θα ξεχάσω τη σημερινή μέρα
και δεν θα σε ξαναδώ 

και δεν θα σε αναγνωρίζω πια

αυτό το σώμα που περιφέρεται στους δρόμους
δεν είσαι 'συ
είναι ένα ζώο που ντύθηκε την όψη σου
είναι ένα ζώο που κατασπάραξε κάθε αναμνησή μου
είναι ένα ζώο που ξεπούλησε κάθε κρυφή ευχή μου
δεν είσαι 'συ
είν' ένα ζώο
δεν μπορεί να είσαι εσύ
είν' ένα ζώο

η αγάπη μου
δεν μπορεί να έκανε τόσο λάθος
η αγάπη μου
δεν μπορεί να κάνει τόσο λάθος

από τον Θάνο και τη Χάρις (και) για μένα

Αντίστροφη μέτρηση  (στίχοι : Χάρις Αλεξίου)

Την μοναξιά σου είδα και φοβήθηκα
στο βλέμμα σου το σκοτεινό θυμήθηκα
την περασμένη μου ζωή
Πόσο με τρόμαξες

Κι ένα πρωί το άγγιγμα σου
ήρθε σαν ξύπνημα
μα μέχρι να νυχτώσει
είχε γίνει δίλημμα
της μετρημένης μου ζωής
Πόσο με τρόμαξες

Μες του κορμιού μου
την τρελή την εγκατάλειψη
είδα το έργο της ζωής μου
σ΄επανάληψη
Κι είπα να τρέξω να κρυφτώ
και τώρα που αρχίζει
η αντίστροφη μέτρηση
αρχίζω να μετράω εγώ
και φύγε πρώτα εσύ
πάρε και τη φωτιά μαζί
Να μην θυμάμαι πια

αγκαλιασμένοι

ανακάλ ΥΨΗ 37

τους είδα

δεν τη ρωτήσανε

αγκαλιάστηκαν σφιχτά
κι εφευρίσκοντας τα βήματα ένα-ένα
χόρεψαν στο ρυθμό της
την αιώνια κι αμετανόητη ύβρη τους

κι ας έπεφταν
κι ας πλημμύριζαν τα πόδια τους
ο ένας να ιδρώνει
κι ο άλλος να πονά
πιασμένοι από τα χέρια
να ψιθυρίζουν τ' αρχαία ξόρκια των ανθρώπων
μπροστά στο κενό που με φθόνο τούς παρατηρεί