μονορού Φ ι 5

παρακαλώ το όμοιο να ξεφυτρώσει στην άσπιλη λιακάδα του μεσημεριού που ανταγωνίζεται στην καρδιά σου τη λιακάδα του σκοτεινού βυθού απέραντης έκτασης και πληθώρας επισκεπτών από όλο τον κόσμο. έτσι μ' αρέσει μέσα σε αυτήν την κοσμοσυρροή από άγνωστους περίεργους κι ανικανοποίητους σκληρούς και άδικους επισκέπτες που απλώνουν το χέρι για να γευτούν αυθαδώς ένα κομμάτι σάρκα ωμή και κατεργάρικη μονάχη κι αφρόντιστη στο περίεργο αυτό σώμα που κατοικεί ο ονομαζόμενος πόνος έκτακτης περισυλλογής χειμωνιάτικων αποθεμάτων και υψηλών προδιαγραφών απόδοσης για να φτάσει με το καλό και πάλι το καλοκαίρι και τα χελιδόνια οι περσινοί επισκέπτες μαζί με καινούριο αίμα που θα επενδύσει στη ζέστη αυτού του τόπου και χρόνου ασήμαντου αλλά πολλάκις επαναλαμβανόμενου διάρκειας περιορισμένης αλλά μόνιμης επίδρασης και ύπαρξης σαν το αίμα σαν το ψέμα σαν την εκούσια έξοδο μ' ένα σχοινί ή μ' ένα χάπι.