3.11.2010
ενασωμα
σηκωνομαιπολυνωρισπρινοηλιοσξεμυτισειδεναναβωκανεναφωσπεριφερομαιμεσαστηνπαχυρευστησιωπητουσπιτιουνοσταλγωντασεκεινοτοπουπασελανασαγκαλιασωλιγο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Ετικέτες
- βλέπω (196)
- αποκάλυψη (46)
- δήλωση (43)
- ανακάλυψη (41)
- παρότρυνση (37)
- επιθυμία (36)
- υποκύπτω (36)
- προς εσένα (31)
- αργά και προσεκτικά (29)
- ερώτηση (27)
- ηχητικά τερτίπια (27)
- λογική ακολουθία (26)
- θυμάσαι (22)
- πειραχτήρι (19)
- κόκκινο (17)
- μονορούφι (16)
- διάλογοι (15)
- απαρίθμηση (13)
- ενασωμα (12)
- σαν σινεμά (2)
- ορισμός (1)
2 σχόλια:
Τεντώνεται το δέρμα και μυρίζει ματαιότητα πλαστικοποιημένη
κατά το δοκούν..
Στήθη που την βαρύτητα με σιγουριά βοήθειας αντιμετωπίζουνε, χείλη ωραία
τσιτωμένα επιθυμητά,
κόκκινα
σαν τα κεράσια
που με τον πόθο της όρεξης φλέρταραν
μαλλιά ωραία, πόδια
που είναι από επιδέξια σμίλη τορνευτά –
τώρα
που η εποχή χαρακτηρίζεται από την αγωνία ενός ταμείου
που αδειάζει τις ελάχιστες δεκάρες του και γίνεται
να είσαι πιο ανύπαρκτος κι απ’ τον αιθέρα..
καυστικό σας βρίσκω κ. Παρέλη! Ή να σε λέω απλά Στρατή, έτσι θρασύς που είμαι;
Πόσο πιο ανύπαρκτοι πια, τι περιθώρια έχουμε αφήσει; άραγε;
α, και μου άρεσε πολύ που σχολιάσατε με τον συγκεκριμένο τρόπο. μου αρέσει να το κάνω και εγώ, και έτσι μου αρέσει να μου το κάνουν και μένα! ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου