μονορούφι 6

παρά το μετά και πριν την καταπληκτική αφορμή επειδή αποφάσισε κάποια στιγμή δίχως πυγμή και η παρακμή που πηγάζει από τη φτώχεια που πηγάζει από την εκμετάλλευση που πηγάζει από την αδιαφορία που από κάπου και αυτή θα πηγάζει κι όταν βράζει το νερό και χύνεται στο έδαφος η απειλή που αδημονεί να γίνει κίνδυνος επίορκος φίλος σαν το παιδί που άπλωσε το χέρι σε μια καραμέλα και πουλήθηκε κομμάτι κομμάτι σπατάλη αφού πληγώσαμε ότι σώσαμε και μια φωνή που δεν αρκεί πρέπει να σωπάσει και μια φωνή που σωπαίνει χάνει τα λόγια της μέσα στη φτώχεια της από παντού εκτινάσσεται στο παρά πέντε το θαύμα που απειλεί την ελεύθερη σκέψη σαν πέψη ευδιάλυτου υγρού που ξεδιψάει τα σωθικά και πυκνώνει το αίμα στις φλέβες επιβλαβές καλό που παρακαλάει για λίγη δόξα και χειροκρότημα από τη πλατεία στην εφηβεία απαγκιστρωμένο παραδομένο σε φλόγες που σαπίζουν κάτω από τον υγρό καιρό που μολύνει σύννεφα κι έναν ήλιο που καλύπτει τη συνενοχή του υπό το βλέμμα άγρυπνων καιρικών φαινομένων ατίθασων ορμών μιας ασυγκράτητης διαστολής αντοχής και επιστολής προς ένα τέλος σαν βέλος που καρφώνει το παρόν ακίνητο επί ξύλου κρεμάμενο. τα λόγια μας είναι περιττά σαν σκατά.