μονορούφι 7

παρά την φανταστική μας ιδιοσυγκρασία με απόκοσμη ουσία φυλαχτό στην παραλία ξένοιαστο ατενίζοντας το μεγάλο κύμα που παρασέρνει τις ελπίδες των ανθρώπων και σκεπάζει τη νοσταλγία με ένα ισχυρό αίσθημα φόβου πόνου πνιγμού απωθημένου εγκλεισμού και σαν μου παραχωρηθεί η εξουσία να αφουγκραστώ την πείνα του μικρού παιδιού που σπαρταράει στο κλάμα μέσα στην κούνια μέσα σε άδειο σπίτι μέσα σε άδεια πόλη μέσα σε έναν άδειο πλανήτη και τι τύχη θα μαρτυρήσεις με περίσσειο πάθος σαν το μοναδικό σου λάθος που σου προσφέρει ένα απύθμενο βάθος σαν πηγάδι που χάνονται όλες οι φωνές της επίπεδης επιφάνειας με τα πράσινα και τα μπλε ανάμεσα σε δυο μαύρα που πιέζουν να εξαλείψουν ό,τι κάποτε από άγνοια επέτρεψαν να τους ξεφύγει σαν λύση σε ένα ερώτημα που βασανίζει κάθε ερημική ομοιομορφία που πάσχει από το αρχέγονο αίσθημα της πλήξης