μονορούφι 10

πόσος καιρός να μου δοθεί σε μια ξεφτιλισμένη ιδιοσυγκρασία συγκράτησης των πυλώνων του ουράνιου στερεώματος που απαιτεί την ανορθόδοξη κλίση της κεφαλής ημών και με προσευχή σ' αναζητάω στα λιμάνια των καιρών και της αδιάντροπης στιγμής που παραμονεύει κάτω από τα φύλλα του καλοκαιριού και μέσα στον καύσωνα του χιονιού που σκεπάζει τα ματοτσίνορά σου λεπτές λεπτές γραμμές λευκού που υπονομεύουν κάθε έννομη διάθεση ασπίλωτης κατάρας που συντίθεται από γλώσσα και δόντια σε διαδικασία λεύκανσης αρνούμενα το παρελθόν κάθε συντροφικής συνήθειας και ηδονής.