μονορούΦι 11

περίμενε να σε καλέσω μέσα μην τους δείχνεις ότι περιμένεις από το θάνατο που μας καρτερούσε σάμπως να μπορούσαμε να προσκαλέσουμε το φως μέσα σ' αυτήν την τρύπα που κατοικώ κι αφουγκράζομαι τις κινήσεις των τεκτονικών πλακών ελπίδα κι ανάσταση σε μια πράξη και μια κάλτσα φορεμένη ανάποδα στο ΕΝΑ πόδι και στο ΕΝΑ που κατοικεί μέσα στα πολλά αφού δεν υπήρξε το χέρι της ούτε το βυζί της στρογγυλό και μαλακό σαν το θάνατο που μας καρτερούσε κι αν υποστηρίζαμε τους ανόητους ήταν γιατί γελάγαμε με την καρδιά μας μέσα σε καιρούς που δεν υπήρχε πια ούτε ελπίδα ούτε ανάσταση.