προς εσένα 22

δεν έμαθα ποτέ να φτιάχνω χαρταετό
νόμιζα θα σουνα πάντα εδώ
να σου κάνω παρέα
κάθε Καθαρά Δευτέρα πρωί
παρατηρώντας σαν μικρό παιδί
με πόση σιγουριά τα χέρια σου
κατασκευάζουν μια χάρτινη υπόσχεση

και μετά σε μια ακροθαλασσιά
να τρέχω ξυπόλητος στην άμμο
τραβώντας τα σχοινιά του
μέχρι να σηκωθεί ψηλά
μαζί με τα σύννεφα
μια χάρτινη υπόσχεση
ότι θα σουνα πάντα εδώ

κι εσύ
να γελάς
ενθουσιασμένος και
περήφανος
που δεν κατάλαβα ποτέ

περήφανος
που δεν κατάλαβα ποτέ