θυμάσαι 16

ξεχύθηκε από μια χαραμάδα νοσταλγίας

το άρωμα του δέρματός σου

ανυπεράσπιστος παρατηρούσα με κατανόηση

τα μάτια μου να δακρύζουν

μετά άπλωσα το χέρι μου πάνω στο κεφάλι μου

το χάιδεψα και μου ψιθύρισα

"περίσσεψε η αγάπη σου"

ενασωμα8

ΠΟΤΕΔΕΝΕΙΜΑΙΕΓΩ

 

 

γεια σου

δια Λογοι 12

- τι έχεις;

- τίποτα

προς εσένα 24

σ' εγκατέλειψα

αλλά είμαι ακόμη πλάι σου

δεν είναι πια στο χέρι μου

θα κουβαλάω την αγάπη μου για σένα 

σ' όλη τη μικρή ζωή μου

"θα πέθαινα για σένα" είπα κάποτε όταν με ρώτησες

και νόμισα ότι ήταν έτοιμη η καρδιά σου

αλλά χαζούλη μου έχεις μεγάλα βουνά ν' ανέβεις

μακριά από λίμνες που αντικατοπτρίζουν το είδωλό σου

μακριά από λίμνες που σε κατασπαράζουν

να ματώσουν στ' αλήθεια τα χέρια και τα γόνατά σου

να καεί ως το κόκκαλο το μαγικό πρόσωπό σου

να διψάσει ανελέητα κάθε σπιθαμή του όμορφου κορμιού σου

κι εκεί ψηλά

θα με ξανάβρεις να παιδιαρίζω με τις βουνοκορφές

όταν θα 'ναι έτοιμη η λαμπερή καρδιά σου να πεθάνει για ένα σύννεφο

χωρίς κανένα αντάλλαγμα

εσύ μόνο εσύ

χωρίς να σε σέρνει καμιά οφθαλμαπάτη που σου μοιάζει

σ' εγκατέλειψα για να ξανάβρεις τον κτύπο της καρδιάς σου

φυλάσσοντας την αγάπη που σου χω περήφανη κάτω από το φως του ήλιου

κι όπως κάποτε σου ψιθύρισα μέσα στα σκοτάδια του μυαλού σου

"είσαι πολύτιμος για να χαθείς" 

μικρούλι μου

σ' εγκατέλειψα για να σε βρω και πάλι 
κι ας μη σε δω ποτέ ξανά 

σ' ολάκερη τη μικρή ζωή μου

παρότρυνση 24

μείνε λίγο ακόμα

δεν θ' αντέξω έτσι κι αλλιώς πολύ

τα μεγάλα άδεια χέρια μου

ανακάλυψη 30

θα μπορούσα να δακρύζω για την αγάπη

που σου 'χω

χρόνια και χρόνια

είτε ζωντανός είτε νεκρός

ένας ανόητος αγαπησιάρης

όπως και να 'χει

επιθυμία 30

Μια μέρα

θ' αδειάσω τις τσέπες του παντελονιού μου

στη μανία των θαλασσινών κυμάτων

κι ανάλαφρος θ' αφήσω

το κορμί μου

να χαθεί στο διάστημα

μονορούφι 13

τι; κανείς; η μικρή Κατερίνα με κοιτάζει παράξενα. τι; κανείς; η μικρή Κατερίνα μού τραβάει το χέρι. ο Πατέρας της έχει ένα περίεργο μουστάκι και τα μάτια του δεν σε κοιτάνε όταν σε κοιτάνε. θέλω να επιταχύνω τη διαδικασία. δεν θα μας προλάβει ο φθόνος των ρολογιών κι οι χαρακιές του ήλιου πάνω στο γαλάζιο των ματιών μας. τι; κανείς; η μικρή Κατερίνα κοιτάζει τον μικρό Νικολάκη. τι; κανείς; η Μητέρα του Νικολάκη καπνίζει ένα τσιγάρο που δεν τελειώνει ποτέ. ο μικρός Νικολάκης βήχει επίμονα. η μικρή Κατερίνα κοιτάει τον μικρό Νικολάκη. η Μητέρα καπνίζει. ο Πατέρας με τα ανάπηρα μάτια. τι; κανείς; τι; κανείς; τι; ίσως. η μικρη Κατερίνα μού δαγκώνει το χέρι. Ξύπνάω χωρίς χέρι, με ειδικές ικανότητες νεκρός.

when the colour is never enough