παρότρυνση 30

μην περιμένουμε το πρωί

το πλοίο μας στην αλμύρα αφήνεται
κι η στεριά που αδημονεί
δεν είναι πια
φτιαγμένη για τα πόδια μας

τ' άλογα στ' αμπάρια
από τότε που τα ονομάσαμε
ανήσυχα ξεφυσάνε
βυθισμένα στ' όνειρό τους

μην περιμένουμε το πρωί
μέσα στα τόσα σύννεφα
δεν έχει ξημέρωμα σ' αυτή τη γη

πάρε τ' άλογό σου
σε περιμένω στην κουπαστή
με σφραγισμένα μάτια
να καλπάσουμε
πάνω στη μαυρισμένη θάλασσα
μαθαίνοντας κύμα το κύμα
τι θα πει ζωή