επι Θ υμία 13

συντροφιά με τα λαίμαργα περιστέρια
σε μια κεντρική βρώμικη πλατεία
ασφυκτικά γεμάτη με αδιάφορους βιαστικούς
και κάπου κάπου όμορφους
περαστικούς

ένα βιβλίο για καμουφλάζ
βολεμένος στη μια γωνιά από το παγκάκι
παρατηρώ τα βήματά τους
την κίνηση των χεριών τους
τα μάτια τους πίσω από τα γυαλιά τους

έτσι θα περάσει αυτό το πρωινό
με τα περιστέρια να πλησιάζουν λαίμαργα
στρουμπουλά σαν κοτόπουλα
ψάχνοντας τα ψίχουλά μου
ψάχνοντας να καταβροχθίσουν ό,τι μου περισσεύει

πάντα κάτι περισσεύει
αναπόφευκτη συνέπεια της φθοράς μου

κάποιος κερδίζει κάποιος χάνει

κι όλα συνεχίζουν

είτε μέσα στη βαβούρα μιας πλατείας
κεντρικής και βρώμικης
είτε μέσα στην ασφυκτική παγερή ηρεμία
ενός μακρινού άστρου στη μέση του διαστήματος

είτε εδώ είτε εκεί
δεν μπορώ να συνηθίσω
τίποτα δεν μου ταιριάζει

κι όταν πεθάνω
ούτε περιστέρι θέλω να γίνω
ούτε άστρο θέλω να γίνω
κι όταν πεθάνω
το τίποτα να ξαναγίνω
χωρίς πολλά πολλά
χωρίς τίποτα
το τίποτα