αποκάλυ Ψ η 17

στέκεσαι μπροστά μου γυμνός
μ' ένα πρόσωπο θολό
σαν κομμάτι φωτογραφίας που εστίασε στο κενό που παραμόνευε πίσω σου
σκύβεις μια ιδέα το κεφάλι και με κοιτάς με αυτά τα μάτια
μ' αυτά τα μάτια
μ' αυτά τα μάτια
μαυταταματια
τα λίγο λυπημένα
τα λίγο ευτυχισμένα
τα λίγο αφηρημένα
τα λίγο αγαπημένα

και χαμογελάς
και χαμογελάς
και χαμογελάω
τώρα χαμογελάω
χαμογελάω γιατί έτσι η ζωή
γιατί έτσι η στιγμή
γιατί έτσι το φιλί

έχω μια ωραία ιστορία να σου διηγηθώ
κι αν δεν μ' αφήσεις να στην πω
θα τη μάθω στο σπουργίτι που συνήθισε στο άγγιγμά μου
να την κουβαλάει φυλαχτό των ανθρώπινων ερώτων
μέσα στο χειμώνα
πάνω σε καλώδια ρεύματος
πάνω σε μπαλκόνια
πλάι σε παράθυρα
των ανθρώπινων στιγμών
των ανθρώπινων δισταγμών
των ανθρώπινων χαμένων ευκαιριών

στο τέλος θα 'ναι όλα όμορφα
από πείσμα
χωρίς να κάνουμε τίποτα εμείς
έτσι
από πείσμα