λογική ακολουθία 16

η πρώτη φορά είναι πάντα τζάμπα

κι αν λάμψει ο θάνατος στα μάτια σου

θα 'ναι κι η δεύτερη τζάμπα

στην τρίτη όμως

όπως και να 'χει

θα παρακαλάς να πληρώσεις

trying to love me

προς εσένα 19

μου σκεπάζεις με τα δάχτυλα τα μάτια

μην παγώσει τ' όνειρό μου

χαμόγελο στα χείλη μου που δεν θα θυμηθώ

όταν ξυπνήσω με κλάματα και μιας μάνας αίματα

ανακαλύπτοντας μια γνώριμη ιστορία να διηγηθώ

ανακάλυ Ψ η 21

τις νύχτες ακούγονται μόνο

της πείνας νιαουρίσματα

και βογκητά γαμησιού σαν κλάματα μωρού

χαθήκανε τα σκυλιά  απ' τη γειτονιά

κι οι γάτες μάς φοβερίζουν

μιλώντας ακατάπαυστα

για την εξαίσια καταγωγή τους

I am expecting visitors

αργά και προσεκτικά 18

ακούω τα λόγια των

με περισσή προσοχή στις καταλήξεις

παρατηρώ τις κινήσεις των

διαβάζοντας το θυμό τους που αναγράφεται στον αέρα

και τα δάκρυα που δεν έρχονται

δεν είναι ν' ανησυχεί κανείς

ξεχάσαμε να πληρώσουμε το νερό

τώρα που είμαστε επαναφορτιζόμενοι

κι επειδή κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ

συμπεραίνω

θα έλεγα σε κάποιον που δεν του καίγεται καρφί 

επιμένω

να αποζητάω λίγο ζεστό νερό

ένα ποτήρι γάλα

και λίγο φως αναμμένο

ανακούφισης

των κόκκινων ματιών

που πείνασαν για τη ζωή μας

από τον γιάννη και τον μανώλη (και) για μένα

Ν' ανοιγοκλείνει η κουρτίνα και πίσω να φεύγουν,
να 'ρχονται εδώθε, να μας αγγίζει η πνοή των,
κι οι τεμπελιές μας οι αθώες που πάντα μας ρεύουν,
ν' ανοιγοκλείνουν κι αυτές, δροσισμένες μαζί των.

Μαζί μ' εκείνες, που πλάι μας με λύσσα βρυάζουν,
μες την αυλή, στο σαλόνι, στον πολυθόρυβο δρόμο,
που μας κοιτάνε, μας γνέφουν, γελούν και φαντάζουν
προς τη ματιά μας και στ' όνειρο και με πανέρια στον ώμο.

Στο γλυκολάλο τ' αέρι, ανεμίζει και φέρνει
τα προσωπάκια τους όλα, γλυκά, ροδισμένα,
είναι ξανθές και μελάχρες, λαχτάρα τις παίρνει
γι' αυτά τα μάτια μας σε γλυκό δάκρυ λουσμένα.

Θα μπουν μαζί και θ' απλώσουν τα χέρια,
θα μας χαϊδέψουν μαλλιά, στον αγέρα σπαρμένα,
θα μας μιλήσουν γλυκά σ' αγκαλιάσματα αιθέρια,
θα μας φιλήσουν με χείλη απαλά, μυρωμένα.

Κι όπως η βάρκα, το κύμα μες στο μαϊστράλι,
όπως σαλεύουν να φτάσουν, ν' αγγίσουν στο μώλο,
έτσι τις σέρνει σε μένα, κοντά στ' ακρογιάλι,
εν' αεράκι, ν' αδειάσει το τσούρμο τους όλο.

Να ξεχωρίσουνε τέλος τα σώματα εμπρός μου
απ' την ανοιγμένη κουρτίνα στήλες να προβάλλουν,
από μακριά κι αν φθασμένες, τα πέρα του κόσμου,
να γίνουν σωστές σιλουέτες, χωρίς ν' αμφιβάλλουν.

Κι όλο να τρέμει η κουρτίνα, κοντά στο φεγγίτη,
όλο ν' αμπώχνουν οι πρώτες, λαχτάρα να ιδούνε,
ναν τις ιδώ να γεμίζουνε τέλος το σπίτι,
να μη χωρούν και να μείνουν και στην αυλή να μιλάνε.

Ήρθαν, μα δεν τις θέλω τόσες κοντά μου,
είναι πάρα πολλές, με κουράζουν, μ' αλλάζουν,
παρ' τες, μητέρα! να φύγουν, αν ήρθαν, -αλιά μου-.
Ολα τα βίτσια μου αν δουν, θα σπαράξουν.

Είναι πολλές, ένα πλήθος εγκάρδιο για μένα,
γιατί δεν ήπια παρά την ψυχή των,
μόνο τα λόγια τους άκουσα, μάνα μου, τα χαϊδεμένα,
κι ύστερα φύγαν, ήταν πάρα πολλές, προς τη γη των.

Είχα φυλάξει βαθιά μου μονάχα τη χάρη,
μονάχα τ' όνειρο - δεν ονειρεύομαι τώρα;
Χωρίς ν' αφήνουν κανέναν ίσκιο κι αχνάρι,
τις είχα ιδεί να μου φέρνουν περίσσια τα δώρα.

θυμάσαι 12

άπλωσα το χέρι μου

για να

και χρόνια

βροχές

και καλοκαίρια

ξανά και ξανά

θυμάμαι

άπλωσα το χέρι μου

αποκάλυ Ψ η 26

τα σαλιγκάρια δραπέτευσαν μέσα από την κατσαρόλα

συγνώμη που προκαταβάλω την πρόθεσή τους

ως το πρωί γέμισαν όλους τους τοίχους με την κολλώδη βλέννα τους

δηλαδή τη μίξα τους

κι εμείς δεν ακούσαμε τίποτα

όχι ότι είμαστε κουφοί

ούτε ότι αδιαφορούμε για τέτοιου είδους εξελίξεις

αποσυρθήκαμε στα ενδότερα δωμάτια

σίγουροι πως θα βράσουν ήσυχα μέσα στο καβούκι τους

δηλαδή το σπίτι τους

σίγουροι πως θα πεθάνουν ήσυχα

χωρίς να μας ενοχλήσουν

understanding

primitive violence

ignorance

μονορούΦι 11

περίμενε να σε καλέσω μέσα μην τους δείχνεις ότι περιμένεις από το θάνατο που μας καρτερούσε σάμπως να μπορούσαμε να προσκαλέσουμε το φως μέσα σ' αυτήν την τρύπα που κατοικώ κι αφουγκράζομαι τις κινήσεις των τεκτονικών πλακών ελπίδα κι ανάσταση σε μια πράξη και μια κάλτσα φορεμένη ανάποδα στο ΕΝΑ πόδι και στο ΕΝΑ που κατοικεί μέσα στα πολλά αφού δεν υπήρξε το χέρι της ούτε το βυζί της στρογγυλό και μαλακό σαν το θάνατο που μας καρτερούσε κι αν υποστηρίζαμε τους ανόητους ήταν γιατί γελάγαμε με την καρδιά μας μέσα σε καιρούς που δεν υπήρχε πια ούτε ελπίδα ούτε ανάσταση.

κόκκινο 10

αργά και ταπεινωτικά

θυμάσαι 11

το ζεστό αεράκι που μας προσπερνούσε

κι εμείς που 'μασταν μικρά

αγχωθήκαμε χωρίς λόγο

για αυτήν την παράλογη θέρμη

που μας προσπερνούσε

may I trust you?

what is he doing?

mom?

θυμάσαι 10

λίγο αίμα στα χέρια

είναι αστείο

και κανείς δεν θα μπορέσει να γελάσει

θα στριμωχτούμε στο βαγόνι

παρακολουθώντας τις στάσεις που αλλάζουν

και το διπλό μας είδωλο να μας περιφρονεί

αποκάλυ Ψ η 25

περνάνε τα βράδια
οι σκιές στο πρόσωπό σου
κλέβουν απ' το φως
περνάνε τα χάδια
τα βράδια
το φως στο πρόσωπό σου
γερνάνε τα μάτια
κλέβουν τα χάδια
το φως στα βράδια
οι σκιές
το φως στα βράδια
το πρόσωπό σου

φωτιές στο βουνό
παγωμένες σκέψεις
το παράθυρο στο σπίτι
οι σκιές
κι οι φωτιές
το βουνό και το πρόσωπό σου
γελάνε

δεν ήρθα για να σ' αγαπήσω

δεν θα φύγω αν δε σε μισήσω

hybrid

jungle

whirlpool