ανακάλ ΥΨΗ 39

αφόρητη η αγκαλιά σου

το γυμνασμένο στήθος σου

συνθλίβει την αναπνοή μου

το στοιχειο μου 3

προς εσένα 30

(σε μισούσα)


το χέρι και το βλέμμα σου συνεργάζονται
με την εκπληκτικότερη υποκριτική διαύγεια
θα σου 'λεγα

το γαμημένο στόμα σου χειρίζεται του έρωτα τη γλώσσα
με τόση μαεστρία
θα σου 'λεγα
"θέλησα να εξαπατηθώ"
μου 'πανε οι φίλοι
τώρα
χάνομαι
...
εκεί από όπου προέρχομαι
στις άπειρες δυνατότητες
εξόχως απείρων εύθραστων στιγμών
στη μία και μοναδική ανυπαρξία
σαν περιττή ουσία

το δέντρο που κρύβω στα πόδια μου
προμηνύει το σεισμό που έρχεται

απο ΚΑΛΥΨΗ 44

"να τον προσέχεις" μού 'πε

πάνω του η νύχτα στοιχημάτισε

το σκοτάδι της

επι ΘΥΜ ία 37

έχω μια κάψα

να λερωθώ

να κυλισθώ

να γίνω πουτάνα

ο Μάνος και ο Γιώργος (και) για μένα

τα όνειρα δεν τα θυμόμουν

ούτε τα όνειρα θυμόντουσαν εμένα

χωρίς όνειρα ν' αφηγηθώ

κατέφυγα στη ζωή

κάθε φορά

μέχρι να μ' εγκαταλείψουν τα μάτια μου

Τι ξέρεις για τα όνειρα που μοιάζουν με βαγόνια
σε σκουριασμένες κι άχρηστες μες τη βροχή γραμμές
Τι ξέρεις για τα κύματα που είναι χαμένα χρόνια
και ποιοι μ΄ αποχαιρέτισαν και ζουν στις ερημιές

Τι ξέρεις για τα όνειρα και πίκρα τι σημαίνει
γι΄ αυτά που διάλεξε κανείς και το `χει μυστικό
Και λες πως ζει στον ουρανό με μια φωτιά σβησμένη
ώσπου να γίνει κάποτε στη γη βεγγαλικό

Τι ξέρεις για τα όνειρα κάποιων απλών ανθρώπων
που όλα πια τ΄ αρνήθηκαν και ζουν μες στη σιωπή
Πως έμαθες το μυστικό και δε μου λες τον τρόπο
για τη μοιραία κίνηση και την ανατροπή

το στοιχειο μου 2

αργά και προσεκτικά 28

έχω μια βαθιά ριζωμένη ανάγκη
μια πεινασμένη ανάγκη
ανεκπλήρωτη
μουχλιασμένη
παγωμένη

κι ο χειμώνας
που 'ναι μια λέξη βαριά
με ζυγίζει σαν θήραμα από μακριά

δεν θ' αγκαλιαστούμε ποτέ
κι ούτε θα ψιθυρίσουμε τα πιο κρυφά μυστικά μας
δεν θ' αγκαλιαστούμε ποτέ
όσο κρατήσει αυτός ο χειμώνας
όσο εξαρτόμαστε από τον χειμώνα
δεν θ' αγκαλιαστούμε ποτέ

ίσως ν' αντικρίσω μία ακόμη άνοιξη
ο χειμώνας όμως
θα 'ναι αυτός που τελευταίος θα μ' αντικρίσει

ο χειμώνας με θέλει δικό του
μόνο δικό του
και θα του παραδωθώ

είναι μετρημένες οι μέρες μου
και δεν μου περισσεύουν δάκρυα και νερό

είναι μετρημένες οι μέρες μου
και με τη μόνη βεβαιότητα που μ' αγγίζει
δελεάζομαι να επισπεύσω τη φοβισμένη ευχή μου

το οριστικό και αμετάκλητο
δελεάζομαι να εγκολπώσω

τέλεια ηττημένος
τέλεια πεινασμένος
τέλεια κουρασμένος

υποκύπτω 33

με λίγα σημάδια στο λαιμό κι άγουρες φωτιές
ψηλά στο σκοτεινό δωμάτιο
πίσω από τη σπηλιά του δάσους
ανάμεσα σ' όλα αυτά που θα γίνω
φίλησα το δέρμα του πλατάνου
το κορμί μου γκρέμισα στο κέντρο της πλατείας
τη γενιά μου κάρφωσα στο ύψος των ματιών μου
τα παιδιά μου ξαμόλισα αβάφτιστα
να 'χει να λέει η γειτονιά
για τα καμώματά μου

κι ύστερα που δεν θα μάς μείνουν άλλες λέξεις
τα στόματα αδειανά μπουρμπουλήθρες θα σκορπίζουν
και τα σώματα που δεν ήτανε πλασμένα παρά μόνο για τον έρωτα
και τα σώματά μας που δεν τα λυπηθήκαμε
δίχως λέξεις
τα λευτερώσαμε
τ' απελπίσαμε
τα είδαμε με λίγη συμπόνοια
να εξαντλούνται
πριν το τέλος της διαδρομής
κι ούτε όρκο θα σού ορκιστώ
ούτε προσευχή θα προσευχηθώ
δεν θα χω καταφύγιο για το κρύο
δεν θα χω τίποτα για μένα
δεν θα χω τίποτα
σαν να μη θέλησα ποτέ μου τίποτα

θα πλανηθώ

προς εσένα 29

είχα κάτι

είχα και για σένα

ποτέ μου δεν έκανα κακό σε άνθρωπο

είχα κάτι

το 'χα και για σένα

και δεν ήθελα το κακό κανενός

μόνο που είχα κάτι

μέσα στα χέρια μου

και το 'χα για σένα

μόνο για σένα

και δεν ήθελα να πληγώσω ποτέ κανέναν

μονορούφι 16 (με τελείες)

τον πόνο μου. τον πόνο σου. τον πόνο μας. μπορούμε να τον γευόμαστε χρόνια. χρόνια ολόκληρα. μα τη χαρά μας. μα τη χαρά μας ούτε για μια στιγμή. κανείς να μην ευτυχήσει. κανείς ποτέ. μέσα στον πόνο να μουλιάσουμε. και μετά μέσα στην ανικανότητα των αισθημάτων που τα χρόνια φυλάσσουν, και μετά μέσα στην ανικανότητα να αδιαφορούμε για χρόνια στο καχεκτικό μας σώμα. Κανείς ποτέ δεν ευτύχησε. Κανείς ποτέ αληθινά δεν ευτύχησε. Μέσα σ' αυτήν τη γαλήνη μπορούμε ν' αντέξουμε τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Μπορούμε ν' αντέξουμε τη δειλία μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε τον εγωισμό μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε την ψωροπερηφάνεια μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε τους φόβους μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε τη μία μέρα μετά την αλλή ως το θάνατό μας. Θα πεθάνουμε. Μέσα στον πόνο και στην ανικανότητα. Θα πεθάνουμε μόνοι. Θα πεθάνουμε ελεεινοί. Θα πεθάνουμε και δεν θ' αναστηθούμε. Λίγοι. Λίγοι. Ελάχιστοι. Όμοιοι στο τίποτα στο τίποτα θα καταλήξουμε. Όμοιοι στο τίποτα.  

το στοιχειο μου

ΕΡΩτηση 27

πόσους ανεκπλήρωτους έρωτες μπορεί ν' αντέξει ένα σώμα

πριν αρχίσει να σαπίζει

αποκάλ ΥΨΗ 43

με κατείχε μια παράλογη επιθυμία
άλλοι την ονόμασαν "εμμονή"
άλλοι τη διασύρανε με τ' όνομα "εκτόνωση"
κι άλλοι μού φώναζαν με περισσή συμπάθεια "ξεκόλλα μαλάκα"

όλοι κατατρομαγμένοι
μήπως αποκαλυφθεί η δειλία των ανθρώπων
σαν με είδαν απελπισμένο
με κέρναγαν σφηνάκια θανάτου
θανάτου και ντροπής
να ξεχάσω
γρήγορα να ξεχάσω
όλα για να ξεχαστούν

δηλΩΣΗ 41

ταξίδεψα

πήγα λίγο μακριά

δεν ξέρω αν γύρισα

δεν ξέρω αν καν ταξίδεψα

I would be your best friend

αργά και προσεκτικά 27

τα παγωμένα φύλλα του χειμώνα

επίμονα κρεμάμενα στ' ακίνητα δέντρα

μετέωρα πάνω απ' τα κουκουλιασμένα κεφάλια των ανθρώπων

μάρτυρες των μετα-κινήσεών τους

το λίγο πράσινο που απόμεινε

αργά από το σώμα τους γλιστράει

για να χαθεί