ανακάλ ΥΨΗ 39

αφόρητη η αγκαλιά σου

το γυμνασμένο στήθος σου

συνθλίβει την αναπνοή μου

το στοιχειο μου 3

προς εσένα 30

(σε μισούσα)


το χέρι και το βλέμμα σου συνεργάζονται
με την εκπληκτικότερη υποκριτική διαύγεια
θα σου 'λεγα

το γαμημένο στόμα σου χειρίζεται του έρωτα τη γλώσσα
με τόση μαεστρία
θα σου 'λεγα
"θέλησα να εξαπατηθώ"
μου 'πανε οι φίλοι
τώρα
χάνομαι
...
εκεί από όπου προέρχομαι
στις άπειρες δυνατότητες
εξόχως απείρων εύθραστων στιγμών
στη μία και μοναδική ανυπαρξία
σαν περιττή ουσία

το δέντρο που κρύβω στα πόδια μου
προμηνύει το σεισμό που έρχεται

απο ΚΑΛΥΨΗ 44

"να τον προσέχεις" μού 'πε

πάνω του η νύχτα στοιχημάτισε

το σκοτάδι της

επι ΘΥΜ ία 37

έχω μια κάψα

να λερωθώ

να κυλισθώ

να γίνω πουτάνα

ο Μάνος και ο Γιώργος (και) για μένα

τα όνειρα δεν τα θυμόμουν

ούτε τα όνειρα θυμόντουσαν εμένα

χωρίς όνειρα ν' αφηγηθώ

κατέφυγα στη ζωή

κάθε φορά

μέχρι να μ' εγκαταλείψουν τα μάτια μου

Τι ξέρεις για τα όνειρα που μοιάζουν με βαγόνια
σε σκουριασμένες κι άχρηστες μες τη βροχή γραμμές
Τι ξέρεις για τα κύματα που είναι χαμένα χρόνια
και ποιοι μ΄ αποχαιρέτισαν και ζουν στις ερημιές

Τι ξέρεις για τα όνειρα και πίκρα τι σημαίνει
γι΄ αυτά που διάλεξε κανείς και το `χει μυστικό
Και λες πως ζει στον ουρανό με μια φωτιά σβησμένη
ώσπου να γίνει κάποτε στη γη βεγγαλικό

Τι ξέρεις για τα όνειρα κάποιων απλών ανθρώπων
που όλα πια τ΄ αρνήθηκαν και ζουν μες στη σιωπή
Πως έμαθες το μυστικό και δε μου λες τον τρόπο
για τη μοιραία κίνηση και την ανατροπή

το στοιχειο μου 2

αργά και προσεκτικά 28

έχω μια βαθιά ριζωμένη ανάγκη
μια πεινασμένη ανάγκη
ανεκπλήρωτη
μουχλιασμένη
παγωμένη

κι ο χειμώνας
που 'ναι μια λέξη βαριά
με ζυγίζει σαν θήραμα από μακριά

δεν θ' αγκαλιαστούμε ποτέ
κι ούτε θα ψιθυρίσουμε τα πιο κρυφά μυστικά μας
δεν θ' αγκαλιαστούμε ποτέ
όσο κρατήσει αυτός ο χειμώνας
όσο εξαρτόμαστε από τον χειμώνα
δεν θ' αγκαλιαστούμε ποτέ

ίσως ν' αντικρίσω μία ακόμη άνοιξη
ο χειμώνας όμως
θα 'ναι αυτός που τελευταίος θα μ' αντικρίσει

ο χειμώνας με θέλει δικό του
μόνο δικό του
και θα του παραδωθώ

είναι μετρημένες οι μέρες μου
και δεν μου περισσεύουν δάκρυα και νερό

είναι μετρημένες οι μέρες μου
και με τη μόνη βεβαιότητα που μ' αγγίζει
δελεάζομαι να επισπεύσω τη φοβισμένη ευχή μου

το οριστικό και αμετάκλητο
δελεάζομαι να εγκολπώσω

τέλεια ηττημένος
τέλεια πεινασμένος
τέλεια κουρασμένος

υποκύπτω 33

με λίγα σημάδια στο λαιμό κι άγουρες φωτιές
ψηλά στο σκοτεινό δωμάτιο
πίσω από τη σπηλιά του δάσους
ανάμεσα σ' όλα αυτά που θα γίνω
φίλησα το δέρμα του πλατάνου
το κορμί μου γκρέμισα στο κέντρο της πλατείας
τη γενιά μου κάρφωσα στο ύψος των ματιών μου
τα παιδιά μου ξαμόλισα αβάφτιστα
να 'χει να λέει η γειτονιά
για τα καμώματά μου

κι ύστερα που δεν θα μάς μείνουν άλλες λέξεις
τα στόματα αδειανά μπουρμπουλήθρες θα σκορπίζουν
και τα σώματα που δεν ήτανε πλασμένα παρά μόνο για τον έρωτα
και τα σώματά μας που δεν τα λυπηθήκαμε
δίχως λέξεις
τα λευτερώσαμε
τ' απελπίσαμε
τα είδαμε με λίγη συμπόνοια
να εξαντλούνται
πριν το τέλος της διαδρομής
κι ούτε όρκο θα σού ορκιστώ
ούτε προσευχή θα προσευχηθώ
δεν θα χω καταφύγιο για το κρύο
δεν θα χω τίποτα για μένα
δεν θα χω τίποτα
σαν να μη θέλησα ποτέ μου τίποτα

θα πλανηθώ

προς εσένα 29

είχα κάτι

είχα και για σένα

ποτέ μου δεν έκανα κακό σε άνθρωπο

είχα κάτι

το 'χα και για σένα

και δεν ήθελα το κακό κανενός

μόνο που είχα κάτι

μέσα στα χέρια μου

και το 'χα για σένα

μόνο για σένα

και δεν ήθελα να πληγώσω ποτέ κανέναν

μονορούφι 16 (με τελείες)

τον πόνο μου. τον πόνο σου. τον πόνο μας. μπορούμε να τον γευόμαστε χρόνια. χρόνια ολόκληρα. μα τη χαρά μας. μα τη χαρά μας ούτε για μια στιγμή. κανείς να μην ευτυχήσει. κανείς ποτέ. μέσα στον πόνο να μουλιάσουμε. και μετά μέσα στην ανικανότητα των αισθημάτων που τα χρόνια φυλάσσουν, και μετά μέσα στην ανικανότητα να αδιαφορούμε για χρόνια στο καχεκτικό μας σώμα. Κανείς ποτέ δεν ευτύχησε. Κανείς ποτέ αληθινά δεν ευτύχησε. Μέσα σ' αυτήν τη γαλήνη μπορούμε ν' αντέξουμε τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Τη μέρα. Μπορούμε ν' αντέξουμε τη δειλία μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε τον εγωισμό μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε την ψωροπερηφάνεια μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε τους φόβους μας. Μπορούμε ν' αντέξουμε τη μία μέρα μετά την αλλή ως το θάνατό μας. Θα πεθάνουμε. Μέσα στον πόνο και στην ανικανότητα. Θα πεθάνουμε μόνοι. Θα πεθάνουμε ελεεινοί. Θα πεθάνουμε και δεν θ' αναστηθούμε. Λίγοι. Λίγοι. Ελάχιστοι. Όμοιοι στο τίποτα στο τίποτα θα καταλήξουμε. Όμοιοι στο τίποτα.  

το στοιχειο μου

ΕΡΩτηση 27

πόσους ανεκπλήρωτους έρωτες μπορεί ν' αντέξει ένα σώμα

πριν αρχίσει να σαπίζει

αποκάλ ΥΨΗ 43

με κατείχε μια παράλογη επιθυμία
άλλοι την ονόμασαν "εμμονή"
άλλοι τη διασύρανε με τ' όνομα "εκτόνωση"
κι άλλοι μού φώναζαν με περισσή συμπάθεια "ξεκόλλα μαλάκα"

όλοι κατατρομαγμένοι
μήπως αποκαλυφθεί η δειλία των ανθρώπων
σαν με είδαν απελπισμένο
με κέρναγαν σφηνάκια θανάτου
θανάτου και ντροπής
να ξεχάσω
γρήγορα να ξεχάσω
όλα για να ξεχαστούν

δηλΩΣΗ 41

ταξίδεψα

πήγα λίγο μακριά

δεν ξέρω αν γύρισα

δεν ξέρω αν καν ταξίδεψα

I would be your best friend

αργά και προσεκτικά 27

τα παγωμένα φύλλα του χειμώνα

επίμονα κρεμάμενα στ' ακίνητα δέντρα

μετέωρα πάνω απ' τα κουκουλιασμένα κεφάλια των ανθρώπων

μάρτυρες των μετα-κινήσεών τους

το λίγο πράσινο που απόμεινε

αργά από το σώμα τους γλιστράει

για να χαθεί

προς εσένα 28

στέκομαι στην πολεμίστρα του Κάστρου της Κρητηνίας

ξοδεύομαι σε συγχρονισμό με το ηλιοβασίλεμα

και σε φαντάζομαι να βουτάς στ' άγρια βράχια

μα να μην πεθαίνεις

να μην πεθαίνεις

υποκύπτω 32

δεν θα ορίσω φωτιές
ούτε θα καταφύγω στο νερό
εκλιπαρώντας
απορώντας
βεβιασμένα γυμνός
δαγκώνοντας εξαρτημένα ζαχαρωτά
αυτοκαταστροφική καθαρότητα
δολοφονική διαύγεια
αν επιμείνω σ' άγριους ξυλοδαρμούς
αν επιτύχω επιμελής στρεψοδικίες
γέφυρα
να γευτούμε ανόητα συναξάρια
έκδηλα περιττώματα
απροκάλυπτους λεκέδες
στεγνωμένος από το αίμα μου
ανήθικος, περίλαμπρος
αιώνια ηττημένος
ανέκαθεν σαλεμένος

παρότρυνση 36

να 'ναι απαλό το χάδι σου

να 'ναι αμείλικτο

απο ΚΑΛΥΨΗ 42

ανίκανος ν' απαλλαγώ από τον σεισμό που έπεται
από το φτερούγισμα που προηγείται
από το βλέμμα μικρού παιδιού στο βάθος του ορίζοντα
από τον χτύπο της καρδιάς βαθιά βαθιά στην πέτρα
ανίκανος να σμίξω με την ακούραστη επιμονή των κυμάτων
με το θρήνο της μάνας που ζαρώνει μπροστά σε μια φωτογραφία
με την αδιαίρετη επιθυμία να σκοτώσω και να σκοτωθώ
με την ανάγκη που δεν είμαι εγώ.

as a wish/as a curse

ερ Ω τηση 26

πειράζει που δεν έχω προορισμό
που έτσι ανούσιο και χαζό στέκω στο χαρτί
με μόνη ιδιότητα την ακατάλυτη επιθυμία να διαβαστώ
ακόμη κι εγώ, που τίποτα δεν προσφέρω, που πουθενά δεν ωφελώ
πειράζει που δεν είμαι τίποτα σημαντικό
και παρόλ' αυτά, αυτοαποκαλούμαι "ποίημα";
πειράζει που βαθιά μέσα μου το 'χω ως κρίμα
κι αν μπορούσες να μου 'λεγες αν σε πειράζει
που δεν σε γνωρίζω και δεν σε κατανοώ
αν σε πειράζει ως περιττό βάρος να σε ακολουθώ
αυτούσια γυμνή επιθυμία
σ' ό,τι ποτέ θα μπορούσα να οριστώ και να μεταμορφωθώ;

BREATHE ME OR FUCK ME

υποκύπτω 31

κακο-ποιημένος από τα ίδια μου τα χέρια
αγκάλιασα τα φίδια στην παιδική μου κούνια
και τ' άφησα να με δαγκάνουν πάνω από τις ίδιες πληγές
παρατηρώντας τη λάμψη στα σχιστά ματάκια τους
το περίλαμπρο του φόβου
και της αυτοσυντήρησης

για μένα κράτησα το θυμό
- ανόητο θηλαστικό που τα 'βαλαν μαζί του οι θεοί -
κι απόμεινα στην κούνια μόνος να πεθαίνω

θα με λυπηθούν, μετά βεβαιότητος
και με μια θλιμμένη εκδίκηση
θα μ' αφήσουν να ζήσω όλη τη ζωή μου αθάνατος

μόνορούφι 15

Πήρα Άριστα μαμά! Φωτιά γυαλιά και πυρωμένη άμμος ν' απλώνεται πάνω σ' αλλοπρόσαλλα λόγια κρυμμένα σε χιλιάδες λεξικά π' ανεμίζουν τις σελίδες τους σαν αφινιασμένα πτερωτά και μετά ξάστερη αυλή ξανοίγεται μικρή λεπτεπίλεπτη κοφτερή ν' ακροβατεί πάνω στη ράχη του εραστή που φοβάται το δαδί που φέρει χέρι ευγενή κραδαίνοντας ρυθμικά σ' ένα σκοπό άσκοπο υγρό και βασανισμένο από τις τραχιές του λύσεις που αναλύουν βραδυκίνητοι κι εύστροφοι γίγαντες που τρυπούν με τα κεφάλια τους τα πυκνά βαμβακερά σύννεφα.

tell me that I can't hide anymore

ανακάλΥΨΗ 38

στο πολύ φως
και στο πολύ σκοτάδι
είναι ο άνθρωπος τυφλός
και ξένος

παρότρυνση 35

θα μάθεις μικρέ
θα μάθεις ν' αντέχεις τη νύχτα
προϋπόθεση για να σταθείς όρθιος
στην ανυπαρξία

ερΩτηση 25

και τι σημασία έχει αν θυμάμαι
κι αν ξεχνώ
κι αν ταλαντεύομαι μια ζωή πάνω στα ίδια ερωτήματα
και τι σημασία έχει αν κουράστηκα
κι αν βρίσκω πάλι τη δύναμη να σηκωθώ
κι αν μια ζωή με ματωμένα γόνατα περπατώ
και τι σημασία έχει αν κατάλαβα κάτι
κι αν τίποτα δεν κατανοώ
κι αν ξεγελώ μέσα στη γνώση την αναπνοή μου
και τι σημασία έχει που βαραίνει αυτή η φράση
και κλείνω τα φώτα
να μη με βλέπουν τ' αντικείμενα
μια φλύαρη συνείδηση στο πυκνό σκοτάδι
ακίνητη στο κέντρο του σύμπαντος
που 'τυχε να γεννηθεί σε περιστρεφόμενη τροχιά
γύρω από φως πυρωμένο, σπάταλο κι εθιστικό

I dreamt about you

pass through little man

αποΚΑΛΥΨΗ 41

κάπως έτσι αρχίζει πάντα
χτυπάνε τα πόδια μου με δύναμη το χώμα
στο ρυθμό που πάλλεται η καρδιά στο στήθος του
και δεν σταματώ αν δεν σπάσουν
οι αχίλλειες πτέρνες μου
ή δεν ραγίσει
ο φλοιός της γης
που μας χωρίζει απ' τον φλεγόμενο πυρήνα

make love to me boy

kiss me boy

hug me boy

λογική ακολουθία 24

πιάνω με τα χέρια μου δυο μήλα για να φάω
επειδή πεινάω
πολύ πεινάω ο γελοίος
και τα χέρια μου συνθλίθουν τον κόκκινο καρπό
και πέφτουν τα κομμάτια που δεν άντεξαν τη σύνθλιψη
και στάζουν τα ζουμιά που δεν άντεξαν τη σύνθλιψη
και λερώνονται τα χέρια μου
κι αυτό δεν είναι καλό
μού 'μαθε η νεκρή μητέρα μου
και βγάζω τη γλώσσα μου
καταπιέζοντας τη θέλησή μου
που δεν θέλησε ποτέ κάτι κακό
κι αρχίζω να γλείφω τα χέρια μου
μέχρι να καθαρίσουν
μέχρι να καθαρίσουν όμως
θα 'ναι αργά
κι εσείς θα 'χετε διαβάσει το ποίημα
και θα 'χετε πέσει για ύπνο
και 'γω θα παρατηρώ με τα ίδια μου τα μάτια
τα χέρια μου να κατακρεουργούνται από το άπληστο στόμα μου
γιατί πείναγα
πείναγα πολύ ο γελοίος
και πίσω δεν έκανα απ' την αρχική μου πρόθεση

συγκόλληση 2

ε, ε Δημήτρη, η ψηλή
α, είναι τα γενέθλιά σας σε λίγο
αν ήμουνα στην ηλικία σας θα σας πέρναγα και τους τρεις
ένα δικό μου άνθρωπο
ένα παιδικό μού άρεσε πάρα πολύ
αυτό το καλό σημείο που ξέρω
κοίτα, αυτοί την παλεύουνε
γιατί να μού μιλάει στον πληθυντικό;
να το
αν το πετύχω;
αν το πετύχω...
τώρα που πάμε βόλτα;
θα κάνει ποδήλατο ο μπαμπάς
έχει πλάκα τώρα
ε, πατριώτης
αραιώσαμε λίγο
ο Θανάσης
πάλι τα ίδια
δεν είναι
γραφείο και τα λοιπά
αυτό παίζει όμως σαν σενάριο
γυμναστής είναι
έπεσε σύρμα
γιατί; δημιουργήσαμε πρόβλημα;
μόνο Πακιστανοί ήτανε στο Σύνταγμα
το μικρό λεωφορείο
ε, εδώ!
βάλε χώρια αυτήν
πότε θα ξανάρθω;
και παίζει το παιχνίδι
κάνει διερευνητική
και να σου πώ κάτι;
τώρα, το ένα το άλλο
η οποία
αφού δεν έχω πρόβλημα
εντάξει ρε μαλάκα

συγκόλληση 1

έτσι και με πατήσεις θα σε γαμήσω
επειδή φεύγουν ο Σπύρος και οι άλλοι θα φύγουμε κι εμείς;
αυτό είναι καλό ή κακό
τώρα τους το λέει
δεν με νοιάζει
Μάααανοοοο αύριο να ρθεις
λέω γενικά για το
το χέρι σου με πέρασε
τρεις μού έχεις κάνει
όχι ρε
ναι ρε
ναι κοίτα
το βλέπεις εκείνο το φωτάκι;
Βασίλη τη μπάλα
ποιος τη ζήτησε;
κι άλλη μία, κι άλλη μία για να φύγεις
κλειστό δεν είναι;
χαχαχαχαχαχα
ο Μητσοτάκης τη Μαρίκα πριν το Πάσχα;
θα σε πάω εγώ στο Μητροπάνο
6 Μαίου εκλογές
ο Άκης εδώ μένει;
τι ωραία που είμαστε μια παρέα
πλάαααακαααα κάνεις
έτσι αγάπη μου

touching myself #3

touching myself #2

touching myself

μπαρμπαδέλης

back then I couldn't speak my name

παρότρυνση 34

αγόρι,
της ζωής
φωτιά αλλόκοτη

αγόρι,
της καρδιάς
αλλόκοτο τραγούδι

όταν θα θελήσουν να σου μάθουν την αγάπη
ανέβα στο θρανίο
ανέβα στο σβέρκο τους
και κατέβασε τον ήλιο μπροστά στα μάτια τους
ν' αποκαλυφθεί η σκοτεινιά τους
να ξεράσουν το ψέμα τους
το φόβο τους
την μικρή καρδιά τους

αγόρι
στο πράσινο
και στο γαλανό
εξόρισε το γκρίζο τους
κι ύστερα παρηγόρα τους
μέχρι να μάθουν
απ' την αρχή
να σηκώνουν το βάρος τους

αγόρι
γυμνός στον ήλιο και στο φεγγάρι
ελεύθερο κι ατρόμητο να περπατάς
και ν' αγαπάς
ό,τι λαχταρά η καρδιά σου
και στο σπίτι
και στο σχολειό
με τα κλειστά παράθυρα
να χτυπάς με δύναμη τα πόδια σου
να ξεσηκωθεί το χώμα
να μαρτυρήσουνε τα λάθη τους
οι νεκροί
τη μιαρή σιωπή τους
τ' ανομολόγητα τα πάθη τους

να νιώσουν
κι οι ζωντανοί
ποια είναι η πραγματική ντροπή

with certainty unable to provide

the flower and the raindrop

transparent butterfly

θυμάσαι 20

γονάτισες πάνω στην αμμουδιά
διάλεξες προσεκτικά ένα μικρό μικρό σπυρί
μού 'πες "άνοιξε το χέρι σου"
και το τοποθέτησες προσεκτικά στο κέντρο της παλάμης μου
που μετά έκλεισες με τα δυο σου χέρια
σφιχτά, πολύ σφιχτά
κι έβρεξε το κύμα τα πόδια σου
και τα βλέφαρα επίμονα ανοικτά
πλημμύρισαν αλμυρό νερό
τα μάτια σου
σε τραβούσε η θάλασσα απ' τη μια
και σ' έδιωχνε η στεριά από την άλλη
θαρρείς και μπορούσαν ποτέ να χωρίσουν
αυτό το μικρό μικρό σπυρί στα δύο

ΠΕΙΡΑχτήρι 19

κι εσύ
αν υπάρχεις ακόμη
αφού για πολλά χρόνια
ανέχτηκες τη θλίψη σου
τώρα μπορείς
με μια διαστροφή
τιμή σου και καμάρι σου
να γελάς
φωναχτά
τσιριχτά
σπασμωδικά
πάνω απ' την τόση μαγκιά
την τόση περηφάνια
την τόση λεβεντιά και παλικαριά
ενός σαπισμένου
από το φόβο
λαού

του λαού σου
του δικού σου
του αδερφού σου
και της μάνας σου

προπαντώς
"της μάνας σου"

δηλΩΣΗ 40

άρχισε πάλι να βαράει
στην αρχή σιγά κι απαλά
μόνο στην αρχή

τώρα κροταλίζουν τα δόντια μου
χαράσσοντας την πολύτιμη αδαμαντίνη
κι η γλώσσα ψάχνει διέξοδο
σ' ένα χαρτί ή σε δυο χείλη

άρχισε πάλι να βαράει
γρήγορα και δυνατά
μόνο γρήγορα και δυνατά

τώρα συσπώνται οι μυς του κορμιού μου
προκαλώντας μι' αδιάκοπη εφίδρωση
και τα χέρια ψάχνουν μια λαβή
σ' ένα μολύβι ή σ' έν' άλλο σώμα

βαράει και βαράει
αλύπητα
επιβάλλοντας το ρυθμό

κι αυτοί
με κοιτούνε
επίμονα κι αδιάκριτα
λαχταρώντας
ένα ικανοποιητικό
αν όχι εκθαμβωτικό
φινάλε

ΥΠΟΚΥΠΤΩ 30

άλλοτε ψιθυρίζει
μέσα στη γούρνα που πίνουν νερό τα ζώα
ξεπλένει τον κώλο του
κι αν σιχαθείς είναι που δεν σ' είδες ακόμη νεκρό
τ' ανάσκελα
βαθιά μέσα στο χώμα
σκουληκιασμένο πτώμα

άλλοτε ξεροβήχει
και στάζει αίμα το στοματάκι του
κι απ' την πολύ την έξαψη
το φιλάς χώνοντας βαθιά τη γλώσσα σου
ψαχουλεύοντας ν' αγγίξεις την πληγή του

άλλοτε μπερδεύεται
ήλιους και φώτα στους δρόμους
ονειρεύεται
μιλά για το Θεό, τον άχρηστο
δεν ξέρει ακόμα αν πρέπει να πει "ευχαριστώ"
αχάριστο
άλλοτε μονολογάει
γνωστικούς και τρελούς
κρασί τους κερνάει
και μυρίζει όλη νύχτα κι όλη μέρα
- που δεν έχει και κάποια διαφορά -
τον ιδρώτα τους που στάζει
στάλα στάλα
μέσα από τα μάτια τους

SUICIDAL AUDIENCE (GREEK EDITION)

αποΚΑΛΥΨΗ 40

ακούς τα βήματά τους
έρχονται
κι ας κάνεις τον χαζό

απαΡΙΘΜΗΣΗ 11

αλητεύω
σ' άδειους δρόμους
η μάνα στο σπίτι κοιμάται βαριά
ο πατέρας ψαχουλεύει το ψυγείο
μες στη νύχτα
με τρομάζουν τα σκουπιδιάρικα
και τα κλειστά φώτα στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών

δηλΩΣΗ 39

έφτασα εδώ, και ξέρω πολύ καλά
να περιγράψω τι είμαι
αλλά δεν είμαι
κι ούτε πρόκειται να γίνω πια

τώρα το μόνο που μπορώ
μέσα στ' άγρια μάτια σου
ν' αφήνομαι
για να υπερασπιστώ
χαλασμένος πια
ό,τι έπρεπε με γέλια
να περιφρονήσω
πίσω, σ' εκείνη τη γεμάτη απορίες εποχή

ρώτησα, και ρώτησα πολλά
πάρα πολλά γαμώτο
και θόλωσαν τα μάτια μου
και καμπούριασε η ράχη μου
πάνω από ένα χαρτί να μουρμουράω το ίδιο Λάθος

I couldn't know and now, I can never forget

Ούτως ή άλλως

στην αρχή θα φαίνονται όλα μπερδεμένα
οι πρώτες λέξεις
τα πρώτ' αγγίγματα

ποιος μού 'μαθε να βάζω τα παπούτσια στην σειρά;
ποιος μού 'μαθε να παίρνω τα πράγματα από την αρχή;

αφού κανείς δεν θα βγει αλώβητος
χάρισέ μου
το λουτρό του αίματός σου

 

Η αγκαλιά

μέσα στην πέτρα τον κρατεί

προστατευμένο απ' την βροχή

κι όλο τού μιλάει

για τις μέρες που θα 'ρθει η θάλασσα 

να τους πάρει

ΧΑΪΚΟΥ ΜΟΥ 1

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΦΤΕΡΟΚΟΠΑΕΙ
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΠΟΥ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΕΙ

προς εσένα 27

μ' είδες πρώτος
σαν βλαμμένο έβγαζα φωτογραφίες
τα σκουπίδια, τις γωνιές των κτιρίων
και τ΄ αδιέξοδα που οδηγούν στη θάλασσα
ο ίδιος άνθρωπος που σ' αγάπησε τότε
ο ίδιος άνθρωπος που μπορεί να σε ξαναγαπήσει αύριο

πριν σηκώσω το κεφάλι για να διακρίνω την παρουσία σου
είχες ήδη σκηνοθετήσει τη ζωή σου
αρπάζοντας για κομπάρσο και ψευδομάρτυρα

τον τυχόντα που κουβαλούσες πλάι σου
κι άπλωσες τα χέρια σου πάνω του
και τον κοιτούσες ευτυχισμένος στα μάτια
δίνοντάς του ξαφνικά κι απροσδόκητα
μια αγάπη που ποτέ δεν βρήκες μέσα σου
και μετά
με προσπεράσατε
με γυρισμένη σχεδόν την πλάτη
γιατί μόνο η περιφρόνηση μού αξίζει
γιατί μόνο το ειρωνικό σου χαμόγελο μού αξίζει
γιατί μόνο την ζήλεια μου εκλιπαρούσες
γιατί μόνο για το αίμα μου διψούσες
ζώο
ζώο που κατασπάραξες τον μικρούλι μου

επέζησα όμως απ' τα δόντια σου
και προχώρησα τρεκλίζοντας δυο βήματα παρακάτω
έχοντας ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη
και τα σωθικά στο στόμα

τα ξέρασα όλα στη θάλασσα
δεν κράτησα τίποτα μέσα μου
και φώναξα
και ψιθύρισα
και φώναξα
και ψιθύρισα
κάτω από τη βροχή
"πόσο λάθος μπορεί να έκανε η αγάπη μου για σένα;
πόσο λάθος μπορεί να κάνει η αγάπη μου για σένα;"

σου 'χα πει κάποτε
"είσαι πολύτιμος για να χαθείς"
και σήμερα βούλιαξες μέσα σ' ένα ψέμα
και μια γελοία υποκρισία
μην αφήνοντας τίποτα όρθιο για το οποίο μπορώ να περηφανεύομαι
μην αφήνοντας τίποτα γνώριμο από τον μικρούλι μου
ζώο
ζώο που κατασπάραξες τον έρωτά μου

τότε
ήσουν όμορφος
τότε
ήσουν αληθινός
πονούσες και μάτωνες σαν θεός και σαν άνθρωπος
θυμάμαι
θυμάμαι γαμώτο
την μνήμη μου ξεσκίζω

ή όχι;

ή όχι;

τρέμω μέσα στην τόση αμφιβολία
τρέμω με τόση αμφιβολία μέσα στην καρδιά μου
τρέμω ολόκληρος
και πολύ φοβάμαι
πολύ φοβάμαι

θα κοιμηθώ
θα κοιμηθώ
και θα ξεχάσω τη σημερινή μέρα
και δεν θα σε ξαναδώ 

και δεν θα σε αναγνωρίζω πια

αυτό το σώμα που περιφέρεται στους δρόμους
δεν είσαι 'συ
είναι ένα ζώο που ντύθηκε την όψη σου
είναι ένα ζώο που κατασπάραξε κάθε αναμνησή μου
είναι ένα ζώο που ξεπούλησε κάθε κρυφή ευχή μου
δεν είσαι 'συ
είν' ένα ζώο
δεν μπορεί να είσαι εσύ
είν' ένα ζώο

η αγάπη μου
δεν μπορεί να έκανε τόσο λάθος
η αγάπη μου
δεν μπορεί να κάνει τόσο λάθος

από τον Θάνο και τη Χάρις (και) για μένα

Αντίστροφη μέτρηση  (στίχοι : Χάρις Αλεξίου)

Την μοναξιά σου είδα και φοβήθηκα
στο βλέμμα σου το σκοτεινό θυμήθηκα
την περασμένη μου ζωή
Πόσο με τρόμαξες

Κι ένα πρωί το άγγιγμα σου
ήρθε σαν ξύπνημα
μα μέχρι να νυχτώσει
είχε γίνει δίλημμα
της μετρημένης μου ζωής
Πόσο με τρόμαξες

Μες του κορμιού μου
την τρελή την εγκατάλειψη
είδα το έργο της ζωής μου
σ΄επανάληψη
Κι είπα να τρέξω να κρυφτώ
και τώρα που αρχίζει
η αντίστροφη μέτρηση
αρχίζω να μετράω εγώ
και φύγε πρώτα εσύ
πάρε και τη φωτιά μαζί
Να μην θυμάμαι πια

αγκαλιασμένοι

ανακάλ ΥΨΗ 37

τους είδα

δεν τη ρωτήσανε

αγκαλιάστηκαν σφιχτά
κι εφευρίσκοντας τα βήματα ένα-ένα
χόρεψαν στο ρυθμό της
την αιώνια κι αμετανόητη ύβρη τους

κι ας έπεφταν
κι ας πλημμύριζαν τα πόδια τους
ο ένας να ιδρώνει
κι ο άλλος να πονά
πιασμένοι από τα χέρια
να ψιθυρίζουν τ' αρχαία ξόρκια των ανθρώπων
μπροστά στο κενό που με φθόνο τούς παρατηρεί

ο γέρος κι η θάλασσα

ανακάλ ΥΨΗ 36

ακίνητος πάνω στον βράχο
κοίταγε τη θάλασσα κατάματα
με ράχη καμπουριασμένη
και γόνατ' ασθενικά

δεν της μίλαγε
κι αυτή με μια γυμνή ενοχή
του έδειχνε το μαύρο που 'χει στα σωθικά της
να βαστάζει τόσο γαλανό

ο γέρος
κι η θάλασσα

μέσα μου

το αγόρι στη γέφυρα

απο ΚΑΛΥΨΗ 39

το αγόρι έτρεχε με όλη του τη δύναμη
πάνω στη γέφυρα
κι εγώ το κοιτούσα
ανήμπορος μπροστά στην τόση βεβαιότητα

κάθισα στην άμμο
λυπημένος
και το κύμα με κορόιδευε
τάχα κάνοντας πως πλησιάζει
να με παρηγορήσει

στεγνός
κατάπινα όσα βότσαλα
ξέθαβα με τα χέρια μου
μέχρι να γίνω βράχος

από τον Κωνσταντίνο και τον Δημήτρη (και) για μένα

με μάτια επίμονα στραμμένα πάνω της
ζητάω από την πλάση
να 'λευθερώσει τα κομμάτια μου
που μού 'χει στερημένα




θάλασσα του πρωϊού - κ.π. καβάφης

Εδώ ας σταθώ.Κι ας δω κ΄εγώ τη φύσι λίγο.
Θάλασσα του πρωϊού και ενέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά και κίτρινη όχθη όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ.Κι ας γελασθώ που βλέπω αυτά
(τα ΄δα αλήθεια μια στιγμή σα πρωτοστάθηκα)
και όχι κ΄ εδώ τες φαντασιές μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής .

the structure of a sunset #3

the structure of a sunset #2

the structure of a sunset #1