πειραχτήρι 18

είμαι σίγουρος

χίλιους δυο θεωρητικούς τρόπους θα 'χε το κεφάλι σου

για να τυλιχτεί σωστά ένα δώρο

κι ούτε ένας θα ταίριαζε στ' άγαρμπα τα χέρια σου

ασύμμετρα διπλώματα και χίλια πεντακόσια ζιλοτέηπ

ολίγον τι στραπατσαρισμένα

δεν ήξερα από πού να το πιάσω να τ' ανοίξω

το καημένο

και τώρα που με ξέρεις καλά

σού ομολογώ

γέλασα

και γέλασα

σαν να 'βλεπα μπροστά μου τ' ανυπάκουα χεράκια σου

να κάνουν τα δικά τους

με ύφος αγνοώντας τις άνωθεν οδηγίες

όμως απότομα σοβάρεψα

όταν κατάλαβα

ότι το δωράκι σου έκρυβε το δώρο του
σ' αυτό τ' αποτυχημένο περιτύλιγμα

που το 'χω ανέγγιχτο φυλάξει

να μού θυμίζει ότι πιο πολύ απ' όλα

μ' αγαπάει με το δικό του τρόπο

το σώμα σου

κι ας έχει το κεφαλάκι σου
χίλιους δυο θεωρητικούς τρόπους να μού εξηγήσει
ότι κάνω λάθος

λογική ακολουθία 21

χάθηκες
και δεν πρόλαβα να σου πω αντίο

κι έτσι μου χρωστάς μια επιστροφή
και σου χρωστώ μια βουβή αγκαλιά

not looking at me

απο ΚΑΛΥΨΗ 36

πετούσε

κρατώντας όλα τα πίξελ του σώματός του

συσπειρωμένα

ήταν ακόμη πουλί

είχε ακόμη φτερά

και το φθονούσε ο κατακερματισμένος ουρανός

HOLDING TOGETHER THE PIXELS OF MY BODY

ΔΗΛΩΣΗ 38

βάζω τα δυνατά μου

κι ας είναι τα μπράτσα μου αδύνατα

κι ας είναι τα κόκκαλά μου εύθραυστα

βάζω τα δυνατά μου

σφίγγω τα δόντια

και κάπου κάπου μουγκρίζω από το ζόρι

βάζω τα δυνατά μου

κι ας ξέρω

πως στο τέλος της σκηνής

πεθαίνω

με γόνατα ραγισμένα

με χέρια ανυπάκουα

μ' έναν ατονικό ρυθμό στο κέντρο του στήθους μου

βάζω τα δυνατά μου

μέχρι που κουρέλι ξεφτισμένο χιλιομπαλωμένο αγνώριστο

ανάσκελα

χαμογελάω στην τόση μοναξιά του σύμπαντος

που νόμισε ότι θα γίνει το δικό του

ανακάλ ΥΨΗ 35

έχει μια πίκρα το στόμα του ερωτευμένου

που σκεπάζει απαλά την ευαίσθητη επιφάνεια

των χειλιών του

αλλά είναι όμορφα τα μάτια σου

έτσι που πανικόβλητα

τσούζουν και δακρύζουν

απ΄ το σάλιο των φιλιών μου

που δεν καταλαβαίνουν το γιατί 

κι ανόητα υπερασπίζοντας την όραση

αλόγιστα ξοδεύουν

το πολύτιμο ύδωρ της ψυχής σου

κόκκινο 14

στην αρχή θα διστάσεις...

Κοιτώντας με αμηχανία το πάτωμα

θα 'ρθεις και θ' ακουμπήσεις πάνω μου

ανήμπορος στη σαγήνη της εύθραυστης φύσης σου

μ' όλη τη δύναμη που περιέχει το κορμί μου

θα σε σφίξω κόντρα στο στέρνο μου

κι ούτε θα θελήσεις ν' αντισταθείς

ούτε να ομολογήσεις

απολαμβάνοντας τη βιαιότητα της ενσωμάτωσης

και στα χρόνια που έρχονται ή προσπεράσανε

αντικριστά στον ήλιο 

σαν ακτινογραφία

θα διακρίνουν τα παιδιά

δυο καρδιές σ' ένα σώμα

ROCK PRAYER

κόκκινο 13

όταν θα κοιμάσαι
ανυποψίαστος στην αγκαλιά μου
θα μετρήσω τα ματοτσίνορά σου
να ξέρω κάτι για σένα μόνο εγώ
κι όταν ξυπνήσεις θα σου εκμυστηρευτώ τον τυχερό μου αριθμό
χαϊδεύοντας τα μάτια σου

παρότρυνση 27

Οδηγούσα ήσυχος

ώσπου
άκουσα νταούλια να βαράνε αλύπητα
και δεν πήγαιν' άλλ' ο δρόμος
σκαμμένος χωματόδρομος με λάσπες και κοτρόνες

άφησα τ' αυτοκίνητο και κίνησα ποδαράτος.
έχοντας πίσω μου τη μέρα
ανηφόριζα το μονοπάτι
και χανόμουν σε μια παράξενα οικεία σκοτεινιά
...
...
πύκνωσε η μουσική
ζουρνάδες, κλαρίνα και βιολιά
μέσα σε κροτάλισμα από πουρνάρια που φλέγονταν
κι ένα νταούλι να βαράει αλύπητα

στο βάθος με καλούσε
μια μεγάλη φλόγα
κι ένας αλλόφρονας χορός
από πόδια γυμνά
να ποδοπατούν τη γη
μέχρι να λευτερώσει τον νεκρό

- έλα! κάτσε και πιες! γιορτή είν' ο πόνος γιορτή κι η χαρά

από τον Τάκη και τη Μάρθα (και) για μένα { ένα τραγούδι πές μου ακόμα }

ΔΗΛΩΣΗ 37

εξόριστος των αγορών
εκλιπαρώ να μού αποδώσουν μια τιμή

να μεταλάβω το αντίτιμό μου

Fake Island #2

Fake Island #1

ΕΜΜΕΤΟΣ ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ (1)

σαν το κουτί που βόσκει ανέμελο
να μου έρθει μια βουτιά
να μου έρθει το μικρό σου βότσαλο
σαν ατσάλι καθισμένο
κουπί στο περιγιάλι
το κουφό
ανυποψίαστο
και υποψίες
ψείρες
ελπίδες
ψεύτικες
και λες δεν πα στο διάολο
κάθε ορθή
και κάθε μορφή
αλίμονο αλίμονο άρχοντα
μη μου στερήσεις το κακό

λογική ακολουθία 20

θα κλείσει τα μάτια

θα μιλήσει για τον καιρό

-μη διακόπτεις την ουσία-

απειλείται το καλό της φόρεμα

θ' ανοίξει τα μάτια

το επιτάσσει οξύ σημάδι

χαραγμένο στην υγρασία

θα μιλήσει για τη βρύση που τρέχει

όλο το βράδυ 

ασταμάτητα

δεν θα σταματήσει

-μη διακόπτεις την ουσία-

θα ζητήσει το κεφάλι

μόνο το κεφάλι

ενασωμα9

 

ΗΤΑΝΟΝΕΙΡΟ

 

λογική ακολουθία 19

βιάζομαι να μεταβώ στη διπλανή αίθουσα

κουρασμένος δεν σηκώνω ούτε το βλέμμα μου

αφήνω πίσω μου ό,τι περισσεύει

κουβαλάω στο στόμα μου κάθε λεπτομέρεια

να γίνει επιτέλους το αναπόφευκτο

να μην αλλάξει τίποτα

παρότρυνση 26

δώσε ανύπαρκτη ουσία

διάχυτη στη μοναξιά

και στα πλήθη των βιαστικών κι ανούσιων κινήσεων

δώσε αέρα που στομώνεις τα πνευμόνια

δώσε απλόχερα

στην υπερφίαλη επιθυμία μου ν' αποχωριστώ

δώσε

να κρατηθώ από αυτό το σώμα

να κρατηθώ γερά

από τις σάρκες του

να αισθανθώ επιτέλους

το βάρος μου

ΔΗΛΩΣΗ 36

δεν ζητάω ταξίδια μακρινά

πάνω από θάλασσες, μέσα από βουνά

γύρω γύρω από τον ήλιο

έτη φωτός μακριά

μού αρκεί

μια μικρή χαραμάδα στην καρδιά σας

για να κρυφοκοιτάζω

σαν άτακτο παιδί

στα κλεφτά

μέσα στο υπέροχο του Κόσμου

ανακάλ ΥΨΗ 34

...κι είν' η καρδιά μου

σαν ένα λούτρινο αρκουδάκι

στην αγκαλιά των φίλων μου

αποστηθίζοντας το ρυθμό

που πάλλεται το στήθος τους

I KNOW YOU CAN SEE ME GOD DAMN ME

πειραχτήρι 17

μην ξεγιελέσαι μπόμπιρα από

τ' ανυπόφορο

θρυμματίζω στη χούφτα μου

το γλυφιτζούρι σου

OrIgInΣ

θυμάσαι 19

τώρα τα αεροδρόμια θα 'χουν και μια θλίψη
μόνο δική μου
κρυμμένη σ' ένα νεύμα
κι ένα χαμόγελο που πίκραινε το στόμα

"Όλα θα πάνε καλά" "μην ανησυχείς"
"δεν θα χαθούμε" "θα μιλάμε"
κάποιος άλλος μίλαγε
διεκπεραιωτικά
να μην εκραγεί ο πόνος μέσα μου
σαν βόμβα υδρογόνου

κούφια σώματα γυρίσαμε σπίτι μας
σαν να μην έγινε τίποτα
αφήνοντας
το "γιατί" ξοπίσω
να στοιχειώσει 'κείνη τη μέρα

ΔΗΛΩΣΗ 35

συγκρατώ μ' όλη τη δύναμη που 'χω στα χέρια

τη γλώσσα μου

που βάλθηκε να γκρεμίσει συθέμελα το στόμα μου

σ' έναν διωγμένο από τον τόπο του αδερφό

διωγμένος

μάς χαμογέλαγες

συγχωρώντας τα δάκρυά μας

που άργησαν
πολύ
και τώρα
σπάνε τα σώματα

μέσα στις αγκαλιές που δεν χορταίνουν
άμοιρες αγκαλιές που δεν προφταίνουν

διωγμένος
κρατούσες το κεφάλι σου ψηλά
ψάχνοντας ν' αδράξεις ένα πεπρωμένο
σε ξένο τόπο

χάραξες πορεία προς το βορρά

παιδί που πεθύμησε τις βροχές

σ' αυτό το ξεραμένο χώμα

διωγμένος

πήρες μαζί σου

τα χρόνια που θέλαμε παιδιά

να ζήσουμε μαζί
στηρίζοντας ο ένας τον άλλο
μεγαλώνοντας
αδέρφια με το ίδιο αίμα
καμαρώνοντας

διωγμένος

ανάμεσα σε ξένους

χάθηκες πίσω από ένα τζάμι λερωμένο

από χέρια που προσπάθησαν

να σταματήσουν το κακό
από χέρια σαν τα δικά μας

από χέρια

μανάδων

πατεράδων

κι αδερφών

που ξενιτεύουν το παιδί τους

τον αγαπημένο τους αδερφό

διωγμένος 

μάς χαμογέλαγες

κουβαλώντας τις αμαρτίες αυτού του τόπου

στις πλάτες σου
κι όλοι μας με σιγανή φωνή και βουρκωμένα μάτια
Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί

self-portrait - ripples of dust

παρότρυνση 25

θα 'ρθεις να με βρεις

εδώ που στέκομαι

κόντρα στον άνεμο

μ' ανοιχτά τα μάτια

να υγράνεις τα λόγια

που ψιθυρίζω μ' αυτό

το ξεραμένο στόμα

ΔΗΛΩΣΗ 34

υποτελείς μιας ατελούς επιθυμίας

που συμπληρώνεται με ξεφτισμένα κομμάτια

θεών, ριζικού και μεγάλων ερώτων

μέχρι ν' ακουμπήσουν και τα τέσσερα πόδια στο χώμα

επιθυμία 34

λίγο φως, μαμά

να μπορέσω να υπερασπιστώ

τη μορφή μου

στο σκοτάδι και στον έρωτα

να με αναγνωρίσεις

όταν θα με ξεβράσει αυτός ο βυθός

ανακάλυψη 33

στον έρωτα είμαστε όλοι μαριονέτες

κι αν οι πιο γενναίοι από μας

κόβουν τα σχοινιά

παραμένουν μαριονέτες

γκρεμισμένες από το ίδιο τους το βάρος

προς εσένα 25

πάλεψα με την αγάπη μου

και κρατούσα για σπαθί την περήφανη καρδιά μου

ηττήθηκα

σύρθηκα ως τα πόδια της

ένας αιμόφυρτος κερδισμένος

self-portrait - an illusion of integration

λογική ακολουθία 18

πήρα ένα μήλο από το ψυγείο

το δάγκωσα αργά με ανοιχτά τα μάτια

γύρισες το κεφάλι, με κοίταξες

σαν να με λυπόσουν

δεν έδωσα σημασία

δάγκωσα άλλη μία φορά

το μήλο

και σ' άφησα μόνο να κοιτάζεις

στο παράθυρο την αντανάκλασή σου

με το ίδιο βλέμμα 

που δεν έκανε διακρίσεις ανάμεσα

σε νεκρούς και ζωντανούς

επιθυμία 33

τρέχω να προφτάσω
δεν ξημέρωσε ακόμα

θα προλάβω
να δω
από που βγαίνει το φως

θυμάσαι 18

μια μέλισσα σε τριγυρνάει

κάτι μουρμούραγες μονάχος στην κουζίνα

βελανίδια εγκαταλείπουν τη μάνα τους και

γκρεμίζονται

μυρίζει θυμάρι στον αέρα

τα χέρια σου ψεύτικα

γίνανε εργαλεία για να σκάβουν τη γη

ο μικρός κοιτάει περίεργα τ' αγόρια στη γειτονιά

χθες το βράδυ τσακίσαν τα κωλόπαιδα δυο γλάστρες

το πρωί γέμισε η αυλή φρέσκο χώμα και ρίζες ξεριζωμένες

το κεντρί βυθίζεται βαθιά ανάμεσα στα μάτια σου

κάποια μέρα μια μέλισσα νεκρή θα διηγηθεί την ιστορία από την αρχή

υποκύπτω 27

από πού κοιτάς;

δεν συνοδεύεσαι;

στην πλατεία κρεμάνε τον αδερφό σου

έχεις λίγη σοκολάτα στα χείλια

άλλαξε πρόσωπο

βάλε εκείνο που σου πήρα για δώρο

μετά βιάσου

θα μετρήσω ως το τρία

και θ' αποκεφαλιστείς

ignoring the details of my face

απο ΚΑΛΥΨΗ 35

παρατηρώ όλη νύχτα τα πρόσωπα των φίλων μου
-όμορφοι που 'ναι-
έτσι που κοιμούνται αγκαλιά
με τ' ανομολόγητα όνειρά τους
και τ' αξεδιάλυτο ριζικό τους.


άνθρωποι που ζύγωσαν σιμά μου
κουβαλώντας έναν απέραντο κόσμο ο καθένας
και μού μαθαίνουν μ' υπομονή τη ζωή
άνθρωποι που τους χαράσσω μ' ένα φιλί το μάγουλο
να τους αναγνωρίσω ανάμεσα σε χιλιάδες
όταν όλοι μας αφημένοι στη ροή του Αχέροντα
δίχως προορισμό
γνώριμα πρόσωπα θα ζητάμε

θυμάσαι 17

παρατηρώ τη θάλασσα μέσα από την οθόνη του notebook

μου ζητάει να πιστέψω τον ήχο της

το διάφανο του σώματός της

επιμένει

μέχρι να ξεχάσω τη μνήμη της

ανακάλ ΥΨΗ 32

επιστρέφουν οι φίλοι μου
όμορφοι με μάτια λαμπερά

τα μεγάλα χέρια τους μια γεμάτη αγκαλιά

που εναποθέτει στο σώμα μου το κομμάτι

που τους χάρισα φυλαχτό για το ταξίδι τους

επιστρέφουν οι φίλοι μου

τώρα που το καλοκαίρι εκπνέει

και μπορώ ολόκληρος πια

να πάρω μια βαθιά ανάσα απ' την αρχή

σ' αυτόν τον κόσμο που συρρικνώνει τα πνευμόνια μου

υποκύπτω 26

θα με παραμερίσει αυτός ο χτύπος

στην ανάγκη θα με συνθλίψει
 

να ξεπηδήσει
 

τυφλώνοντας τον ήλιο

να δακρύσει

ερ Ω τηση 23

μέσα σε τόσο φως πως να μιλήσει κανείς

και τι να πει

και τι

και πως

αγόγγυστα αφελής

χαζοχαρούμενα τυφλός

από τον Απόστολο και το Γιώργο (και) για μένα

τι πικρό,

να βουτάς με τόλμη στο κενό

και να μην υπάρχει ένα παιδί

να κάνει την λάμψη σου ευχή

επιθυμία 32

ήλιε μου σκούπισε τα πυ-
τα πυρωμένα δάκρυά σου
πάλι με χιόνι σκοτεινό στις πλάτες
θα σμίξουμε σε κάποια
τυχαία θνητή ζεστασιά
να ζεσταθεί απ' την αρχή το χώ-
το χώμα κι η καρδιά

αργά και προσεκτικά 24

με το ζόρι ρομαντικοί
εκμεταλλευόμενοι τα ειδικά εφέ του φεγγαριού
για λίγη ώρα
μέχρι να πιαστεί ο λαιμός
μέχρι να χτυπήσει το κινητό
μέχρι να βγει μια καλή φωτογραφία για το facebook
ή το πολύ πολύ για τους πιο επίμονους
μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα
και ν' αρχίσει η εξαργύρωση
στο διάλειμμα στη δουλειά
στο φραπέ στην καφετέρια
στα σχόλια και τα like στο facebook
μια ολόκληρη γενιά ανάπηρων
κακόγουστοι σκηνοθέτες μιας εμπειρίας που δεν βιώθηκε
κι ούτε θέλησε να βιωθεί

το κενό στολίζεται
βγαίνει στη σκηνή
πράξη πρώτη και τελευταία
ΥΠΟΚΛΙΣΗ
ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ
η σειρά σου
η σειρά μου

από τον Άκη και τον Τάκη (και) για μένα

το θαύμα είμαι Εγώ

και δεν κρύβω κανένα θεό

άρπαξέ με

με τα γυμνά σου χέρια

και τάισέ με στη λογική

να σκαλίσεις στις σάρκες μου

μια προφητεία εκπληρωμένη

ανακάλ ΥΨΗ 31

δεν είσαι πια Φεγγάρι

είσαι απλά ένας δορυφόρος της Γης

και τ' όνομα που σου 'δωσα είναι Σελήνη

ΣΕΛΗΝΗ

επιθυμία 31

η Αγάπη του Ποιητή/Η Αγάπη Μου

 

δεν σου ζητάω να μ' αγαπήσεις

ζητιάνος δεν υπήρξα ποτέ

μόνο

άσε με να σ' αγαπήσω

μόνο αυτό

χωρίς ποτέ ν' απλώσεις το χέρι σου πάνω στο πρόσωπό μου

χωρίς ποτέ να μού γελάσεις με την καρδιά σου

χωρίς ποτέ τίποτα

μόνο

άσε με να σ' αγαπήσω με την ελάχιστη εμπιστοσύνη

σαν να βλέπεις μια παράσταση

που σε συμβούλεψαν οι φίλοι σου να δεις

μόνο

έτσι άσε με να σ' αγαπήσω

να στάξουν απ' τα μάτια μου δυο-τρεις λέξεις στο χαρτί

να σου τις αφιερώσω

κι ούτε να χειροκροτήσεις όταν υποκλιθώ

αργά και προσεκτικά 23

θλιμμένα αστεία η ζωή των ανθρώπων

τα μίση και οι αγάπες τους

τα μεγάλα λόγια τους

η συνεχής βιασύνη τους

τα χέρια τους που τσαλακώνονται με τα χρόνια

τα πρόσωπά τους που χαρακώνονται με τα χρόνια

τα χρόνια τους που πάντα κάτι τους λείπει

το τέλος τους που σαν αμέριμνη πεταλουδίτσα

πάει και κάθεται μιαν άνοιξη πάνω στο κεφάλι τους

και μ' ένα τεράστιο χαμόγελο

τόσο τεράστιο που δακρύζουν τα μάτια μου

θλιμμένα αστεία η ζωή μου

κι η αλαζονεία της στιγμής

που τάχα καυχιέται ότι θα ξορκίσει αυτό το πικρό χαμόγελο

που στέκεται αντίκρυ στον ήλιο μ' ανοιχτά τα χέρια

είναι αστεία η ζωή μας

κι αυτός δεν είναι λόγος να δακρύζω λιγότερο

θυμάσαι 16

ξεχύθηκε από μια χαραμάδα νοσταλγίας

το άρωμα του δέρματός σου

ανυπεράσπιστος παρατηρούσα με κατανόηση

τα μάτια μου να δακρύζουν

μετά άπλωσα το χέρι μου πάνω στο κεφάλι μου

το χάιδεψα και μου ψιθύρισα

"περίσσεψε η αγάπη σου"

ενασωμα8

ΠΟΤΕΔΕΝΕΙΜΑΙΕΓΩ

 

 

γεια σου

δια Λογοι 12

- τι έχεις;

- τίποτα

προς εσένα 24

σ' εγκατέλειψα

αλλά είμαι ακόμη πλάι σου

δεν είναι πια στο χέρι μου

θα κουβαλάω την αγάπη μου για σένα 

σ' όλη τη μικρή ζωή μου

"θα πέθαινα για σένα" είπα κάποτε όταν με ρώτησες

και νόμισα ότι ήταν έτοιμη η καρδιά σου

αλλά χαζούλη μου έχεις μεγάλα βουνά ν' ανέβεις

μακριά από λίμνες που αντικατοπτρίζουν το είδωλό σου

μακριά από λίμνες που σε κατασπαράζουν

να ματώσουν στ' αλήθεια τα χέρια και τα γόνατά σου

να καεί ως το κόκκαλο το μαγικό πρόσωπό σου

να διψάσει ανελέητα κάθε σπιθαμή του όμορφου κορμιού σου

κι εκεί ψηλά

θα με ξανάβρεις να παιδιαρίζω με τις βουνοκορφές

όταν θα 'ναι έτοιμη η λαμπερή καρδιά σου να πεθάνει για ένα σύννεφο

χωρίς κανένα αντάλλαγμα

εσύ μόνο εσύ

χωρίς να σε σέρνει καμιά οφθαλμαπάτη που σου μοιάζει

σ' εγκατέλειψα για να ξανάβρεις τον κτύπο της καρδιάς σου

φυλάσσοντας την αγάπη που σου χω περήφανη κάτω από το φως του ήλιου

κι όπως κάποτε σου ψιθύρισα μέσα στα σκοτάδια του μυαλού σου

"είσαι πολύτιμος για να χαθείς" 

μικρούλι μου

σ' εγκατέλειψα για να σε βρω και πάλι 
κι ας μη σε δω ποτέ ξανά 

σ' ολάκερη τη μικρή ζωή μου

παρότρυνση 24

μείνε λίγο ακόμα

δεν θ' αντέξω έτσι κι αλλιώς πολύ

τα μεγάλα άδεια χέρια μου

ανακάλυψη 30

θα μπορούσα να δακρύζω για την αγάπη

που σου 'χω

χρόνια και χρόνια

είτε ζωντανός είτε νεκρός

ένας ανόητος αγαπησιάρης

όπως και να 'χει

επιθυμία 30

Μια μέρα

θ' αδειάσω τις τσέπες του παντελονιού μου

στη μανία των θαλασσινών κυμάτων

κι ανάλαφρος θ' αφήσω

το κορμί μου

να χαθεί στο διάστημα

μονορούφι 13

τι; κανείς; η μικρή Κατερίνα με κοιτάζει παράξενα. τι; κανείς; η μικρή Κατερίνα μού τραβάει το χέρι. ο Πατέρας της έχει ένα περίεργο μουστάκι και τα μάτια του δεν σε κοιτάνε όταν σε κοιτάνε. θέλω να επιταχύνω τη διαδικασία. δεν θα μας προλάβει ο φθόνος των ρολογιών κι οι χαρακιές του ήλιου πάνω στο γαλάζιο των ματιών μας. τι; κανείς; η μικρή Κατερίνα κοιτάζει τον μικρό Νικολάκη. τι; κανείς; η Μητέρα του Νικολάκη καπνίζει ένα τσιγάρο που δεν τελειώνει ποτέ. ο μικρός Νικολάκης βήχει επίμονα. η μικρή Κατερίνα κοιτάει τον μικρό Νικολάκη. η Μητέρα καπνίζει. ο Πατέρας με τα ανάπηρα μάτια. τι; κανείς; τι; κανείς; τι; ίσως. η μικρη Κατερίνα μού δαγκώνει το χέρι. Ξύπνάω χωρίς χέρι, με ειδικές ικανότητες νεκρός.

when the colour is never enough

επιθυμία 29

δεν θέλω ούτε ένα άγγιγμα συμπόνιας

θέλω περήφανα χάδια

που χαράσσουν τη μορφή μου

στο χώρο το χρόνο και τη μνήμη

ο κυρ Απόστολος (και) για μένα

κοίταξα στ' ανήλιαγο κέντρο των ματιών σου
κι ένιωσα το χάδι των σκοτεινών κυμάτων

έλυσα τον κάβο του καϊκιού μου
και χάθηκα στη γαληνεμένη τρικυμία της αναπνοής σου

ένας κρυμμένος ήλιος μου φώναζε
"κρατήσου απ' το κατάρτι"
μα τ' ανυπάκουα χέρια μου
άνοιξαν διάπλατα για να σου μάθουν την Αγκαλιά

για μια στιγμή σ' έκλεισα μεσ' στα στήθια μου
κι ένιωσα τ' ανήμερα χέρια σου να μου τυλίγουν το κορμί

"σ' ευχαριστώ"
"μη φοβηθείς"

χάθηκα εγώ χάθηκες κι εσύ

ΔΗΛΩΣΗ 33

μόνο η αγάπη μπορεί να καταπιέσει την υπερηφάνεια
δεν έχω τόση αγάπη
δεν έχω κι ας λέτε ό,τι θέλετε

θα βγούμε κερδισμένοι;
θα βγούμε χαμένοι;
ξεχασμένοι μες στο χρόνο

κι ας λέτε ό,τι θέλετε

απο ΚΑΛΥΨΗ 34

κατά 'κει που παν κι οι άλλοι αν θυμηθείς

τον ήλιο που σου καίει τα μάτια

αν θυμηθείς να βγάλεις τα μάτια σου πριν

σου μαρτυρήσει πριν η αλήθεια

πριν σου μαρτυρήσει η αλήθεια

πριν σου μαρτυρήσει το ψέμα η αλήθεια

κατά 'κει που παν κι οι άλλοι αν θυμηθείς

το κύμα που σου πνίγει τα πόδια

αν θυμηθείς να κόψεις τα πόδια σου πριν

σου μαρτυρήσει πριν το ψέμα

πριν σου μαρτυρήσει το ψέμα

πριν σου μαρτυρήσει την αλήθεια το ψέμα

γέλασα λίγο

ίσως να γέλασες κι εσύ

κι ίσως αυτά τα λόγια να 'ναι δικά μου

ίσως αυτά τα λόγια να 'ναι και δικά σου

ή μόνο δικά σου

αφού είναι πια δικά σου

ΔΗΛΩΣΗ 32

δεν ήρθαν κι ούτε πλησίασαν πολύ

θα 'λεγες ένα άρωτρο οργώνει τη μνήμη μου

αλλά

ξέρεις πως το αλλά θα σε εμποδίσει ξέρεις

πως το αλλά σε τρώει από μέσα

ελπίζεις στην αθανασία κι όμως

δεν ήρθαν κι ούτε πλησίασαν πολύ

άλλος θα πει τα χρόνια

άλλος θα πει οι αγάπες

άλλος θα πει με απάθεια τα κύματα

κοιτάς σαν βλάκας μήπως και σε λυπηθεί ο εαυτός σου

κοιτάς και χάσκεις τον εαυτό σου που σου ξεσκίζει τις σάρκες

και βολεύεσαι γι' άλλη μια φορά να 'σαι 'συ το θύμα

αφού δεν ήρθαν κι ούτε πλησίασαν πολύ

όσα δεν ήρθαν κι ούτε πλησίασαν πολύ

I still love you, defending my pride

απαρίθμηση 10

ένα σκοτάδι σκεπάζει τα μάτια μου


τα χέρια μου δεν με υπερασπίζονται



διψάω για το αίμα μου




αλυχτάει η παιδική φωνή μου κοιτάζοντας τον ήλιο μες στα μάτια






παραδίνομαι στα παράσιτα που θρέφω στο σώμα μου
να μην υπάρχω πια

παρότρυνση 23

είμαι εσύ



και θέλω ν' απευθυνθώ σε μένα


γι' αυτό και σου μιλώ


γι' αυτό και μ' ακούς






τώρα που ένας άγνωστος Χ θολώνει τις αναλύσεις


βλέπω ξεκάθαρα τα φωτεινά σου μάτια


βλέπω ξεκάθαρα το μεγάλο σου χαμόγελο






θυμάμαι πάλι το πρόσωπό μου






μη μου στερήσεις την μνήμη μου


είσαι ό,τι μου έχει απομείνει μέσα σ' αυτή την εξαναγκασμένη λησμονιά



27 Μαΐου 2011 (μια απροσδόκητη ώρα που φαντάζουν όλα πιθανά)

επιθυμμία 28

καλόκαρδε γίγαντά μου

άσε με να σταθώ πάνω στον ώμο σου

να σου δείξω πως δεν φοβάμαι το μεγάλο ύψος σου

ούτε το παραπέρα που δεν πάει το βλέμμα σου

Will and Need

υποκύπτω 25

είναι νωρίς ακόμη







πήρα βαθιά ανάσα


αυτοί δεν καταλαβαίνουν


κανείς δεν άντεξε για πολύ






δεν είναι απόγνωση


δεν είναι απόγνωση






ξέρεις όπως ήξερα κι εγώ






τα χείλη μου θα σκάσουν


και θα καταπιώ όλο το βουητό των ανθρώπων


μαζί και τις στριγκλικές προσευχές των θεών






ατάραχος πια


πάνω στο κορμί ενός πλατάνου


να κοιτάζω τον χρόνο που έρχεται

απο ΚΑΛΥΨΗ 33

προσκυνώ το Χαμόγελο και το Δάκρυ

προς εσένα 23

ένα ηλιοβασίλεμα πλησιάζει

θα βαδίσω προς τη θάλασσα

ακολουθώντας τα βήματά σου

και καθώς θα χάνεται ο ήλιος

θα ψιθυρίσω το όνομά σου

μέσα στο στόμα των κυμάτων

αργά και προσεκτικά 22

αργά περπατούν
προσμένοντας τον προορισμό
στα βήματά τους να σιμώσει

στο μυαλό τους έρχονται
σκηνές από μια φάρσα που παίξανε
ξοδεύοντας όλη την καρδιά τους

τα δάκρυα, αυτόνομα
εγκαταλείπουν
τα μάτια που δεν αναγνωρίζουν
πια το πρόσωπό τους

την αυγή που υπόσχεται
μια καινούρια αρχή
κρύβονται στην απέραντη σκιά τους
μονολογώντας κάτι αλήθειες χιλιοειπωμένες

κι η αξόδευτη αγάπη που στάζει από τις τρύπιες τσέπες τους
ποτίζει τα όνειρα των μικρών παιδιών

αργά περπατούν
ανάμεσά μας
αργά περπατούν
κι έχουν την όψη μας

ανακάλ ΥΨΗ 29

τώρα δεν απέμεινε κανείς

ούτε καν εσύ

και η ροή της βροχής δεν λέει να δυναμώσει

ούτε ο άνεμος να φυσήξει κόντρα στην πορεία μου

παραμένουν έτσι τα λόγια γυμνά

στο σκοτάδι χωρίς κοινό

τώρα που όλα φοβούνται για τη σιωπή τους

under violence 1

under violence 2